Сярэбраны век быў багаты на жанры і напрамкі ў мастацтве. Трэба прызнаць факт: асаблівы прарыў быў у літаратуры, бо з'явілася 3 напрамкі, якія ўнеслі сваю разыначку ў мастацтва слова.
Калі пазначаць асноўныя напрамкі, то імі будуць: сімвалізм, акмэізм, футурызм. Калі судзіць пра набліжэнне да вытокаў класічнай літаратуры, то трэба пазначыць акмэізм. Дадзены кірунак супрацьпаставіць сябе іншым за кошт выбару зразумелых формаў выкладання.
Лічыцца, што Мікалай Гумілёў распрацаваў асноўныя прынцыпы дадзенага кірунку. Заключаюцца яны ў дакладнасці слова. Акмеістаў стараліся пазбягаць двухсэнсоўнасці, як гэта часта было ў творчасці пісьменнікаў-сімвалістаў. Хто ж быў стваральнікам «зразумелага» напрамкі?
Гумілёў і Мандэльштам па сутнасці стаялі ля вытокаў акмеізму. Цікавы момант: пазіцыянуючы сябе як «зразумелая мастацтва», акмеістаў часам стваралі містычныя творы, у якіх былі схаваныя паслання чытачам.
Прыкладам служыць верш «Душа і цела», якое на выгляд мае цалкам зразумелае проціпастаўленне, але размяшчае глыбокім філасофскім сэнсам. Сны і свядомасць - усё пераплялося. Гумілёў малюе вобразы, якім могуць пазайздросціць і сімвалісты.
Акмэізм прыўнёс у літаратуру містыку, уменню проста выкладаць думкі. Пры гэтым паэты-акмеістаў змаглі стварыць асаблівы каларыт. У некаторай ступені яны прытрымліваліся традыцый рускай класічнай літаратуры. Ролю акмеізму у тым, каб паказаць футурыстаў сілу залатой эпохі рускай літаратуры. Так атрымалася на практыцы, хоць акмеістаў супрацьпастаўлялі сябе ў першую чаргу пісьменнікам-сімвалістаў.