Аднойчы, ранняй вясной мне захацелася купіць пралесак. У вулічнай гандляркі я ўбачыў гэтыя далікатныя кветкі, але, прыгледзеўшыся, заўважыў, што яны адрозніваюцца ад пралесак. Як мне потым патлумачылі, гэта быў дзікі гатунак пад назвай пералескі. Мне стала вельмі шкада гэтыя кветачкі, якія выдзіралі прама з каранямі, з цыбулінамі, і захацелася пасадзіць іх у сябе ў агародзе, каб яны змаглі жыць і далей. Цяпер, як толькі растане апошні снег, пералескі ажываюць і радуюць вока. Але дзе-то далёка ў лесе, ужо не будзе прыгожай паляны з першымі кветкамі і свет стане бядней.
Ва ўсіх краінах прымаюць законы па ахове прыроды, спрабуюць захаваць рэдкія віды і аднавіць исчезающую прыгажосць. Але чырвоная кніга толькі папаўняецца. Напэўна яшчэ таму, што на нашых вуліцах працягваюць прадаваць букеты кветак, якія даўно ўзялі пад ахову: лясныя гарлачыка і архідэі, ландышы і рэдкія купены.
Не ўсе ведаюць законы, мала хто разумее наступствы знішчэння прыроды, і яшчэ менш актывістаў па яе ахове. Кожны павінен сам вырашыць гэтае важнае для сябе пытанне сумлення. Быць чалавекам-спажыўцом, або чалавекам-творцам, сапраўдным гаспадаром зямлі.
Кажуць, што вялікі паэт Гётэ вельмі любіў фіялкі, і сеяў іх насенне ўсюды, дзе праходзіў, і так рабіў свет прыгажэй. Адны зрываюць кветкі або саджаюць у сябе ў садзе, іншыя прадаюць іх. А Гётэ ўпрыгожваў горад проста так.
Вядомы кампазітар Чайкоўскі натхняўся прыродай для сваёй музыкі, Вівальдзі таксама ствараў творы пра часы года, як і Пришвин ў сваіх творах. Больш за ўсё ён любіў лес, і нават, здаралася, прадаваў свае творы амаль дарма, толькі б выратаваць ад высечкі любімую гай. У прыродзе ён знаходзіў самыя важныя часткі чалавечай душы – яе прастату і натуральнасць, адкрытасць прыгожага і заўсёды новаму пачуццю. А Чайкоўскі настолькі любіў прыроду, што ставіў яе прыгажосць нават вышэй, чым мастацтва.
Прырода – гэта люстэрка чалавечай душы, усё яе травы, жывёлы і бязмежнае неба – наш сапраўдны дом, які трэба ахоўваць і берагчы. Гэта робіць нас больш чалавечнымі і дае разуменне сэнсу быцця.
|
