Мае бацькі смяюцца над тэмамі твораў, якія нам задаюць у школе. Сёння пашанцавала са свабоднай тэмай, і я ўспомніў, як у першы раз паехаў у метро. Пра гэта і раскажу.
Справа ў тым, што ўпершыню ў метро я апынуўся толькі ў другім класе. Да гэтага я заўсёды ездзіў на машыне з татам. Але калі я перайшоў у другі клас, мама палічыла, што тата больш не павінен вазіць мяне, і я павінен сам дабірацца да школы. Не тое каб гэта было ў першы раз, мы і раней з бацькамі ездзілі на метро, проста ў той дзень я ўпершыню апынуўся там адзін! Хоць не, мяне да турнікетаў праводзіла мама. Але картку я прыклаў сам, і сам паехаў уніз на эскалатары!
Гэта шчасце, скажу я вам! Я літаральна трапіў у казку! Мне ніхто не перашкаджаў разглядаць людзей, якія чытаюць часопісы і нешта друкавалых ў сваіх тэлефонах. Я ціхенька разглядаў усіх ва ўсе вочы. І даехаў да сваёй станцыі. Шмат дзён я ездзіў адным маршрутам.
А потым я зразумеў, што ў мяне ёсць трохі часу. І стаў катацца на іншыя станцыі. Так я пазнаёміўся з Кіеўскай. Там у пераходах на галінкі ёсць кафэ! Там людзі з паклажай! З чамаданамі. І ўсё губляюцца, як перайсці з сіняй на блакітную. На Кіеўскай нават масквічы губляюцца, як і на Арбацкае. І там ёсць кафэ! Выдатна піць там чай і ёсць гамбургер. Чамусьці да дзіцяці ўсё звяртаюцца - як прайсці з галінкі на галінку. Напэўна думаюць, што калі дзіця адзін, ён добра арыентуецца ў метро. І яны заўсёды ў паніцы - многім трэба проста выйсці на паверхню да чыгуначнага вакзала. Яны спяшаюцца, яны з багажом. Я ведаю, як прайсці, і заўсёды сам выпраўляю да эскалатараў.
Мне вельмі падабаецца ў метро. Кажуць, у тунэлях водзяцца ўсякія прывіды і пачвары. Адзін раз цягнік зламаўся, мы спыніліся ў тунэлі.
Напэўна, я пайду працаваць у метро. Але не машыністам і ня абходчык шляхоў. Я хачу праектаваць станцыі. Мне нават каля турнікетаў падабаюцца дзяжурныя! Я ў метро адчуваю сябе на месцы. А, я даўно ўжо сам езджу ў школу. І пры любым спрыяльным выпадку, калі дазваляе час, катаюся на розныя станцыі, каб лепей вывучыць усё метро. Я думаю, я звяжу з гэтым відам транспарту сваё будучае жыццё. Мне падабаецца ідэя кафэ на станцыях. Але што рабіць з людзьмі з шклянкамі кавы і ежай у цягніках я пакуль не ведаю, проста яны пакідаюць смецце, могуць запэцкаць няўзнак. Я дакладна ведаю, што стану працаваць у метро. Гэта філасофія горада. Такая ж, як у кнігах пра Гары Потэра! Можа быць, я зраблю сваю станцыю, і ўпрыгожу яе, як, напрыклад, на Камсамольскай фігурамі або як на Рыжскай мазаікай. Гэта дзіўны свет пад зямлёй, дзе ўсё па-сапраўднаму гарадскія,але няўлоўна змяняюцца. Горад пад горадам. Гэта мистичность, увасобленая ў рэальнасць. І яна ў нас ёсць кожны дзень.