Часам гляджу на ўвесь камфорт, навакольны нас, і міжволі задумваюся, а як жылі без усяго гэтага першабытныя людзі? Я думаю, іх жыццё была вельмі цяжкай. Яна патрабавала ад першабытнага чалавека шмат сіл, вынослівасці і спрыту. Кожны яго дзень быў напоўнены нялёгкай знясільваючым працай.
Кожную раніцу мужчыны рыхтаваліся да палявання. Яны бралі яшчэ з вечара заменчаныя кінжалы, сякеры, стрэлы і з надыходам світання сыходзілі ў лес. Жанчыны праводзілі сваіх мужоў і таксама прыступалі да сваіх нялёгкіх абавязкаў. Так як раней першабытныя людзі жылі вялікімі групамі, то, напэўна, частка жанчын заставалася прыглядаць за дзецьмі і агнём у ачагу, а астатнія ішлі збіраць ядомыя карэнні, ягады.
Першабытны лес на кожным тоіць небяспеку, таму там трэба быць вельмі асцярожным і ўважлівым. Падчас палявання людзі аддавалі перавагу буйной здабычы, таму што трэба было накарміць шмат чалавек. Але яны выбіралі толькі тых жывёл, якіх маглі забіць. Шкуры забітых звяроў служылі добрым матэрыялам для адзення.
Калі здабыча злоўленая, задаволеныя і стомленыя паляўнічыя адпраўляліся назад. Там іх з нецярпеннем чакалі жонкі і дзеці. Жанчыны адразу ж пачыналі гатаваць на агні мяса. Значна раней людзі елі мяса сырым, але падсмажанае яно куды лепш і апетытней. Пасля вячэры ўсе зноў браліся за працу. Мужчыны тачылі сваю зброю, а жанчыны прымаліся апрацоўваць скуру і рыхтаваць яе да прасушцы.
Калі атрымалася здабыць шмат мяса, мужчыны не ідуць на наступны дзень на паляванне, а дапамагаюць сваім жонкам. Яны ахоўваюць іх, разам ходзяць да ручая за пітной вадой, збіраюць галлё і дровы для падтрымання агню на ачагу. Агонь павінен гарэць пастаянна, інакш дзікія звяры абавязкова проберутся у жыллё і знішчаць спячых людзей. Акрамя жывёл ёсць яшчэ адзін вораг – іншыя плямёны, якія могуць напасці на сям'ю. Таму мужчыны заўсёды ходзяць са зброяй, каб даць адпор няпрошаным гасцям.
