Дружба – гэта калі два чалавекі могуць адзін на аднаго разлічваць. Сапраўдны сябар не здрадзіць, не выдасць таямніцу, якую ты яму даверыў. Калі здараецца гора, адзін заўсёды прыходзіць на дапамогу словам ці справай.
У мяне ёсць сапраўдны сябар. Гэта мой аднакласнік Міша. Мы сябруем з другога класа. Нам ніколі не бывае разам сумна, заўсёды знаходзіцца тэма для размовы. Я магу распавесці яму любы сакрэт, і ён яго захавае. І я ні за што не выдам яго таямніцы.
Адзін раз я трапіў у бальніцу. Міша наведваў мяне праз дзень і заўсёды прыносіў што-небудзь смачнае. Я таксама хадзіў да яго ў госці, калі ён захварэў. Хоць мая мама і казала, што нельга – я магу заразіцца і прастыць. Але я ж не мог пакінуць аднаго сумаваць дома ў адзіноце.
Часам я думаю: ад чаго залежыць, ці ёсць у цябе сябры ці няма? Мне здаецца, каб мець сапраўднага сябра, не абавязкова быць добрым. У маім класе ёсць хлопчык, які дрэнна паводзіць сябе на ўроках, б'ецца з іншымі хлопчыкамі. Але ў яго ёсць адзін з паралельнага класа, яны на перапынках разам гуляюць і ў школу і са школы ходзяць разам. А іншы хлопчык – выдатнік, добры і спакойны – на перапынках адзін і сядзіць адзін. Чаму так атрымліваецца? Мне здаецца, ён яшчэ не сустрэў чалавека з падобнымі інтарэсамі і захапленнямі.
Сапраўдная дружба павінна працягвацца ўсё жыццё. Дзеці становяцца дарослымі, а ў дарослых няма столькі вольнага часу, як у дзяцінстве. І сустрэчы з сябрамі становяцца рэдкімі. Але калі дружба сапраўдная, чалавек усё роўна будзе ведаць: яму ёсць да каго звярнуцца за дапамогай. У майго таты такі сябар – дзядзька Антон. Яны могуць не сустракацца тыднямі і нават месяцамі, але па святах заўсёды віншуюць адзін аднаго. Часам мы ўсёй сям'ёй ходзім да яго ў госці. Часам ён з сям'ёй прыходзіць да нас. І мама часта размаўляе па тэлефоне са сваёй сяброўкай цёткай Ленай. Яны сябруюць са школы.
Я спадзяюся, што мы з Мішам таксама захаваем нашу дружбу на ўсё жыццё. Таму што сяброўства трэба шанаваць, бо не ўсім шанцуе сустрэць сапраўдных сяброў. А без сяброў жыць сумна.
