Сачыненне-апавяданне ад імя птушкі на тэму «З вышыні птушынага палёту», 5-й клас
Чалавек даўно марыў паглядзець на зямлю з вышыні птушынага палёту. Што толькі ён для гэтага не рабіў: ўзыходзіў на самыя высокія горы, будаваў спецыяльныя вежы, вынаходзіў крылы і, нарэшце, вынайшаў іх у выглядзе самалётаў. Але вось так проста, як я, ластаўка, ён усё-ткі не можа ўзляцець. А бо свет з вышыні выглядае такім выдатным! Я даўно навучылася парыць у вышыні, таму ведаю пра што кажу. Мне да гэтага часу не надакучылі зялёныя лесу, сінія азёры, бурныя ракі, горада і звычайная зямля, квітнеючая незвычайнымі травой.Усё гэта наведаць, аблюбаваць і насыціцца прыгажосцю - не хопіць нават маёй птушынай жыцця.
Сёння ў мяне асаблівы дзень - скончылася зіма на маёй радзіме. Гэта адзін з самых любімых мной момантаў. Таму, што трэба вяртацца дадому з цёплых месцаў. Працяглы пералёт зморыць маё маленькае цельца, але затое я зноў выпрабую самыя добрыя ўражанні ад падарожжа. Раніцу. Я азіраюся па баках і развітваюся з благадатным краем цяпла і святла. Усе мае суродзічы вспархиваю і бяруць курс на мілыя месца. Нам крыху сумна, але прырода кліча ў далёкі шлях.
Мы ўзляцелі тады, калі сонца толькі краем вылезла з-за гарызонту. Перад маім позіркам зноў адкрылася бязмежнае прастору. Дзікае стэп апанавала усё, што ад краю да краю і ёй, здаецца, не будзе канца. На палі з пасадкамі выйшаў працоўны люд. Іх нялёгкая праца звязана з спякотай і пякучым сонцам. Чалавеку даводзіцца ў поце твару здабываць сабе пражытак. Сагнуўшы спіну, ён капае канал, каб напаіць патрэбныя яму расліны прахалоднай вадой. Хутка ландшафт пачынае мяняцца. Наперадзе раскінуўся велізарны лес з векавымі дрэвамі. Яго аблыталі водныя люстэркі рачулак.Тут шмат вільгаці, таму ўсе хутка расце і квітнее. На азярцах таксама людзі. Яны ловяць рыбу сабе і іншым у ежу. Тут мы вырашылі зрабіць прывал і крыху адпачыць. Натруджаныя крылцы патрабуюць харчавання і хуткаплыннага адпачынку.
Далей наш шлях ляжыць праз снежныя горы. Тут моцны вецер зусім вымотвае сілы. Прыходзіцца некалькі разоў прызямляцца і перачакаць буру. Затое потым адкрываецца мясцовасць з вялікім горадам. Тут я нарадзілася і вырасла. Лячу на знаёмую вулачку да прыватнаму доміка. Тут павінна застацца маё гняздзечка, якое людзі ніколі не ламаюць. Так і ёсць! Вось яны - родныя пенаты. Прыйшоў час, каб вырасціць сваіх птушанят, каб яны таксама любаваліся зямлёй з вышыні птушынага палёту. Я выкормлю іх і навучу смела лётаць.
