Прыйшла мая любімая пара года. Выходзячы на вуліцу вясной, я заўсёды бяру з сабою парасон, але ў гэты раз ён мне не спатрэбіўся. На вуліцы ўжо ярка свяціла сонейка і цешыла маё зажмуренное твар. Дзьмуў пяшчотны і цёплы вецер, птушкі спявалі, капала вада з даху – усё рыхтавалася да яркай і духмянай пары.
Я выйшла з дому і злёгку оглянула усе пільным позіркам, мяне перапаўнялі пачуцці! Падскакваючы, я панеслася ўздоўж злёгку азеляненні і яркіх проулках. Вясна! Адно слова і куча эмоцый, пачуццяў і так шмат цяпла і пяшчоты ў гэтым слове.
Праходзячы міма суседскага саду, я заприметила як дзеці гулялі і раскідалі вакол снег з снеговой бабы і крычалі веснааа....! Але тут ціхенька нешта мяне зачапіла, я спалохалася і з страхам у вачах апусціла галаву: «Ах ты маленькі прахвост, як ты мяне напалохаў! Ты што тут робіш?». Каля мяне цёрся маленькі рыжы кот, яны вясной ужо вельмі влюбчивы. Я пагладзіла рудога падшыванца, а ён быццам таго і чакаў, пачаў мурлыкаць.
Здаецца ўсё рыхтуецца да вясны: людзі, птушкі і нават мурашкі, якія ўжо забегалі вакол сваёй гаспадаркі. Пошчакі маленькіх птушак быццам мелодыі якіх то вялікіх кампазітараў – вясёлыя, але адначасова і лёгкія, як пялёсткі самых першых кветак. Дарэчы кажучы кветкі гэтай вясной незвычайныя, яны толькі-толькі вылезлі з-пад снегу, а ўжо пачалі радаваць нас сваёю прыгажосьцю. Пралеска – першы кветка, які я ўбачыла сёння, ён белы, нібы снег, напэўна, яго назвалі так з-за гэтага. Расліна ужо вельмі яно крохкае, далікатнае, а галоўнае рэдкае і таму занесена ў Чырвоную кнігу.Яго ножка і сцяблінкі насычанага зялёнага колеру, нібы нейкім пакрытыя лакам.
Дрэвы распусцілі свае ныркі і ўжо бачныя зялёныя лісточкі , на якіх блішчаць кропелькі ранішняй расы. Дрыжаць нібы ім яшчэ холадна, але ўжо пара распускацца. Цветенье дрэў будзе відаць не хуткім, бо толькі наступіла вясна, а так хочацца удыхнуць армат распустившейся вішні і пачуць гудзенне пчол, але да гэтага яшчэ далёка.