Вобраз Дуні у аповедзе А. С. Пушкіна «Станцыйны наглядчык»
Дуня – юная і вельмі прыгожая дачка станцыйнага наглядчыка Самсона Вырина. Яна працавітая і заўсёды добразычлівая да ўсіх пастаяльцам. Яе ўсе любяць за рахманы нораў і асляпляльную знешнасць, ўсім яна падабаецца. Бацька, наглядчык станцыі, душы не чуе ў сваёй дачкі. Бо Дуня – яго адзінае суцяшэнне ў жыцці. Яна – як святло ў акенцы! Дуня аб гэтым ведае і вельмі любіць бацькі.
Чаму ж так здарылася, што дзяўчына дазволіла сябе павезці маладому афіцэру Мінскаму? Дуня вырасла, опекаемая бацькам, у атмасферы любові. Магчыма, яна не была гатовая да таго, што яе могуць падманам звезці. І таму вёскі, нічога дрэннага не падазраючы, у карэту да Менскага, каб «праводзіць» яго.
З іншага боку, Дуня магла цалкам свядома пайсці на такую авантуру. Дзяўчына разумела, што па паходжанні яна – з ніжэйшага саслоўя, усяго толькі дачка станцыйнага наглядчыка. Што чакала б яе ў жыцці, застанься яна на станцыі з бацькам? Яна, хутчэй за ўсё, выйшла б замуж за каго-небудзь вельмі небагатага, з часам прыгажосць б яе прывяла, а жыццё ператварылася б у шэраг аднастайных шэрых дзён. Дуні не хацелася такога жыцця, і яна вырашылася на адчайны крок. З'ехаўшы з Мінскім, яна паспрабавала змяніць ход свайго лёсу, палепшыць сваё становішча ў грамадстве і дастатак. Вядома, для гэтага трэба было чымсьці ахвяраваць. Такой ахвярай стаў яе родны бацька, адносіны з якім ёй давялося цалкам спыніць.
Чаму ж Дуня ніяк не дала ведаць бацьку, што з ёй усё добра? Напэўна, яна здагадвалася, што бацька вельмі занепакоены яе далейшым лёсам. Магчыма, Дуні было сорамна. Сорамна прызнацца бацькі і прасіць у яго прабачэння за тое, што кінула яго аднаго. Сорамна было і за тое, што зганьбіла бацькі перад людзьмі, з'ехаўшы з зусім незнаёмым ёй маладым чалавекам. А, можа быць, яна баялася Мінскага. Напэўна, ёй ужо стала вядома, наколькі ён можа быць жорсткім з непажаданымі яму людзьмі. Можа быць, яна пабаялася наклікаць на сябе яго гнеў і запасці ў няласку. Бо Дуня цалкам залежала ад Мінскага і выдатна разумела гэта.
Навошта ж Дуня прыехала да бацькі столькі гадоў праз? Яна спадзявалася пабачыцца і папрасіць прабачэння асабіста, паказаць яму яго ўнукаў. Магчыма, у жыцці Дуні што-то змянілася. Можа быць, яна, нарэшце, набралася адвагі, каб папрасіць прабачэння ў бацькі. А можа быць, Мінскага не стала, і больш няма каму было забараняць ёй бачыцца з бацькам. Даведаўшыся, што роднага ёй чалавека больш няма ў жывых, дзяўчына зразумела, што менавіта яе ўцёкі і стаў прычынай яго смерці. Таму Дуня так плакала на магіле бацькі: яна не паспела папрасіць прабачэння перад ім за тое, што сваім учынкам загубіла яго і прымусіла пакутаваць.
|
| Категорія: 7-ы клас | Додано: 08.12.2019
|
| Переглядів: 690
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
