Антыгерой нашага часу (па рамане Лермантава "Герой нашага часу")
Ніколі раней асабліва не задумвалася над спробамі знайсці персанаж, на якога быў бы падобны галоўны герой лермантаўскага "Героя нашага часу", пакуль у адной нататцы нейкага літаратурнага крытыка не прачытала аб тым, што для Герцэна Пячорын быў калі не малодшым братам, то па меншай меры духоўным паслядоўнікам Анегіна.
Спецыялісты вельмі тонка прымецілі тэрмін, які можна ўжыць і ў дачыненні да Анегіна і да Пячорына - абодва былі "якія пакутуюць эгаістамі". Прычым, Лермантаў ніколі не хаваў, што надзяліў свайго героя рысамі "лішняга чалавека свайго часу":
- з аднаго боку, ён ушчэнт разумней навакольных, энергічны, адважны - яму відавочна не месца ў грамадстве невуцкіх абывацеляў;
- з іншага боку, ён накіроўвае сваю энергію не на змяненне агульнай тэндэнцыі, а на канфлікты з тымі, хто па яго думку паступае няправільна.
А няправільна паступаюць і думаюць усе, акрамя яго - вось чаму ён ні з кім толкам не можа сябраваць і ні каго толкам не можа любіць. Частковая самакрытыка прыносіць яму асабістыя душэўныя пакуты. Так, ён імкнецца змагацца з штодзённасцю, але яго энергія накіравана ў "пустэчу" - сваёй барацьбой ён толькі цешыць сваё асабістае самалюбства, нічога толкам не дамагаючыся.
Як і ўсе эгаісты і себялюбы Пячорын скрытны, вельмі злапамятны - у яго думках больш жоўці, чым рацыяналізму. Нават на Каўказ ён адпраўляецца не таму, што так патрабуе яго афіцэрскі абавязак, а каб развеяць ўласную нуду.
Я б назвала раман не "Герой", а "Антыгерой нашага часу". Бо Пячорын нічога не будуе - ён усім прыносіць небудзь пакуты, альбо смерць:
- ён у той ці іншай ступені датычны да гібелі паўстанцаў камень з надпісам Бэлы, Грушницкого, Вулича;
- прыносіць пакуты Мэры, Веры, "сумленным кантрабандыстам", Максім Максимычу...
Хоць трэба заўважыць і галоўнае адрозненне Пячорына ад Анегіна. Калі Анегін і прыносіць каму-то пакуты, то як бы няўзнак, асабліва не жадаючы таго, а вось Пячорын часцей за ўсё свядома стварае канфліктныя сітуацыі. Пры гэтым, асабіста ў мяне ён не выклікае ні спагады, ні разумення, так як я не магу зразумець, чаму такі разумны чалавек, выдатна разумее, што паступае не зусім правільна, тым не менш так паступае. Нават у сітуацыях, калі ён быццам бы правоў, яго прамалінейныя ўчынкі выклікаюць пэўнае раздражненьне.
Хутчэй за ўсё мае рацыю быў Бялінскі, які ўбачыў у Печорине "пераходны стан чалавечага розуму і духу, для якога няма месца ў старым свеце, але і няма новага свету"...
|
| Категорія: 9-ы клас | Додано: 23.10.2017
|
| Переглядів: 984
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
