Асаблівасці творчасці в. В. Маякоўскага на прыкладзе верша «Добрае стаўленне да коней»
Уладзіміру Уладзіміравічу Маякоўскаму належыць асаблівая роля ў літаратуры 20 стагоддзя. Ён увасобіў сабой пралетарскае рух, расчараваўшыся ў ім пад канец жыцця. Ці Не гэта яго загубіла? Але не станем пісаць альтэрнатыўную гісторыю, а лепш разгледзім творчасць паэта.
Маякоўскі быў адным з самых яркіх прадстаўнікоў рускага футурызму. Правакацыйныя вершы хутка прыцягнулі да сябе ўвагу грамадскасці. Аднак можна зрабіць выснову: нават у самай ўяўнай на першы погляд «дзіўным» вершы хаваецца глыбокі сэнс. Прыкладам таму служыць верш «Добрае стаўленне да коней», у якім аўтар стварыў цэлую карціну жыцця людзей.
Калі конь ўпала, усе яе акружылі, але ніхто не хацеў дапамагчы. Людзі смяяліся і здзекаваліся над жывёлай. Лірычны герой падышоў і стаў супакойваць бедная жывёла. Ён адзін так паступіў, а вуліца стала размытай, што азначае адну суцэльную злосць і шэрасць людзей.
Характэрны той факт, конь супакоілася і адчула сябе жарабём. Вось што значыць добрае слова. Калі лірычны герой (зрэшты, у выпадку з Маякоўскім можна казаць і аўтар) дапамог коні, то яна і сам чалавек адчулі палёгку. Усё ж дабро павінна перамагаць зло.
Варта звярнуць увагу на уяўныя на першы погляд дзіўныя словы «грыб, рабуй, труну...». Гэта не проста перадача грукату капытоў. Атрымліваецца страшная карціна: аўтар кажа аб рабаванні і магіле, як аб расплаты за злачынствы. У Маякоўскага шмат схаваных сэнсаў, хоць асноўную думку ён заўсёды выразна праводзіць.
У «Добрым дачыненні да коней» паказана сатыра на грамадства, а таксама праводзіцца чырвонай лініяй ідэя аб тым, што кожны чалавек працуе, але не заўсёды яго цэняць.
