Ф.М. Дастаеўскі і Л.Н. Талстой: агульнае ў творчасці пісьменнікаў
Творчасць Фёдара Міхайлавіча заўсёды прыцягвае людзей сваёй змрочным выглядам. Але гэтае слова ўжыта не проста так: Дастаеўскі заўсёды адлюстроўваў тое, што сам бачыў. Не мог ён пісаць пра вясёлае, калі ў краіне людзі жылі дрэнна, а бедныя бачылі толькі цемру. Адсюль і бледна-жоўтыя дома, якія так любіў апісваць Фёдар Міхайлавіч.
Леў Мікалаевіч Талстой стараўся паказваць сілу дабра, якое можа перамагчы зло. Некаторы аптымізм ўласцівы творчасці гэтага пісьменніка. Талстой заўсёды грунтоўна падыходзіў да тэм вайны. З выгляду можа здацца: такія розныя пісьменнікі не могуць мець нічога агульнага акрамя таго, што яны калегі па пяру. Але гэта толькі вонкавы бок.
Уважліва чытаючы «Злачынства і пакаранне» Дастаеўскага, мы можам бачыць псіхалагічны аналіз душы Раскольнікава. Пісьменнік заўсёды быў псіхолагам, знаўцам народа і людзей-інтэлігентаў.
Талстой таксама любіў аналіз учынкаў герояў. Успомнім "Каўказскага палоннага», у якім Леў Мікалаевіч раскрывае характар герояў. Але сапраўднага майстэрства ў плане псіхалагічнага партрэта Талстой дасягнуў у рамане «Вайна і мір».
Псіхалагізм - рыса, уласцівая абодвум пісьменнікам. Аднак на гэтым не сканчаюцца агульнымі моманты, якія характарызуюць творчасць Дастаеўскага і Талстога.
Апісанне рэчаіснасці рознае, але ў ім ёсць агульны момант: як Талстой, так і Дастаеўскі стараліся звязваць стан прыроды і абстаноўцы ў дамах з характарамі і паводзінамі герояў. Ўспомніце сцэну ў салоне А.П. Шерер. У ёй абстаноўка занадта святочная і пафасная; любі таксама паводзяць сябе так, як мы, калі цэнтр свету. У каморцы Раскольнікава няма нічога, акрамя адчування беднасці. І яна пранізвае героя, уплываючы на яго ўчынкі.
Дастаеўскі і Талстой заўсёды надавалі ўвагу слову. Яны дакладна падбіралі тэрміны, выбудоўвалі складаныя канструкцыі прапаноў, калі таго патрабавала сітуацыя: адчуванне часу, прасторы. У гэтым аспекце яны абыходзілі многіх пісьменнікаў. Валоданне словам - рыса, уласцівая Фёдару Дастаеўскаму і Льву Талстому.
