Самы лепшы сезон года — вясна. Час світання жыцця, этап прасвятлення ў прыродзе і чалавечых душах — вось, што гэта такое. Гэтая пара незабыўна, дзівосная, непаўторная. З ёй не параўнацца іншым часах года. Узімку — холадна, летам — горача, увосень — халодны дробны дождж з зольлю. А вясной спалучаецца ўсё самае лепшае, і нават адмоўныя рэчы пераходзяць у катэгорыю пазітыўнага.
Усё пачынаецца з моманту, калі зімовы снег спыняе сваё існаванне, і ад чорнай зямлі, припекаемой сонцам, зыходзіць лёгкі пар. Невялікія раўчукі накіроўваюцца да бліжэйшых крыніц, каб злучыцца з прахалоднымі сакавіцкімі водамі. Прырода паступова ажывае ад халоднай, знежывелай зімы, каб зноў увайсці ў новы актуальнае цыкл, які дзівіць чалавечую фантазію сваімі дзівоцтва. Змены адбываюцца ўсюды: у бяздонна-блакітным небе, дзе ўжо чутныя крыкі жураўлёў і іншых вясновых птушак;у гарадскіх парках і садах, у якіх абуджаюцца адпачылыя дрэвы, расліны, хмызнякі; у нашых душах, дзе з'яўляецца надзея на лепшае.
Але жыццёвы цыкл толькі прачынаецца. І толькі калі красавіцкае сонца пачынае з'яўляцца з-за злёгку чырвонага гарызонту, калі ты стаіш у першакрасавіцкім колеры і назіраеш ранішні узыход, пачынаеш разумець, што наша планета — рэдкая дзівосная жамчужына ў цёмным далёкім космасе. Дастаткова пастаяць пасярод ранішніх дрэў паўгадзіны і сузіраць навакольны свет без усялякіх пачуццяў, проста слухаць сваё сэрца, не звяртаючы ўвагі на клопаты і будзённыя клопаты.У гэты момант усё здаецца настолькі дзіўным, што з'яўляецца ўпэўненасць: такога цудоўнага месца больш няма ва ўсёй Сусвету.
Ты бачыш, як прырода дрэмле пад рэдкія ранішнія крыкі птушак, заўважаеш ласкавыя сонечныя прамяні, якія павольна азараюць тваё месца сузірання. Блакітная бездань над тваёй галавой становіцца ўсё ярчэй і ярчэй. Гэты акіян вабіць да сябе сваёй чысцінёй, запрашаючы зазірнуць у яго абдымкі. І толькі халодная раса не дае нам аддацца марам, а звяртае нашу ўвагу на іншыя простыя, але дзіўныя рэчы. Квітнеючыя дрэвы ў смарагдавай зеляніне стаяць нерухома, як вартаўнікі, якія ахоўваюць высокую вежу. Над іх кветкамі пакуль рэдкая колькасць пчол. Гэта прыкмета неаддзельнасці жывёльнага і расліннага светаў. Злёгку вільготны паветра насычаны мядовымі водарамі, якія зыходзяць ад вішняў, чарэшняў або яблынь. А калі падзьме лёгкі ветрык, то дрэнна такія, што трымаюцца бутоны паляцяць уніз, як бы пазначаючы чалавечае жыццё са сваімі дзівацтвамі і разыначка.
Хіба можна ўбачыць пералічанае вышэй зімой, летам ці восенню? Няма, вядома, няма. Толькі вясной мы можам злучыцца з прыродай, адчуць нашу з ёй неотделимость, зразумець, што чалавек нарадзіўся ў прыродным асяроддзі, і толькі ў ёй ён зможа адчуваць сябе патрэбным і значным. У гэтым натуральным свеце заключаецца галоўная гармонія Сусвету, якая суправаджае чалавека вечна.
| 
