Абломаў не каштаваў б нашай увагі, калі б не тая акалічнасць, што ён уяўляў сабой тыповага рускага пана. Яму не цікавая ні якая дзейнасць, ён упэўнены ў тым, што ўсе яго жаданні і капрызы, будуць абавязкова выкананы, зрэшты, гэта так і было.
Ён лічыў, што ў жыцці павінна ўсё ісці само сабой, а ён можа ляжаць на канапе і нічога не рабіць, з гэтага пагібельнага для душы стану яго спрабавалі выцягнуць Вольга і Штольц, аднак гэта ўдавалася зусім ненадоўга і праз некаторы час усё вярнулася ў спакойнае рэчышча гультайства.
Ён адчувае сябе свабодным чалавекам. Але на самай справе гэта раб канапы, возлежание на канапе і выкананне яго прымхаў – гэта верх асалоды для Абломава. Зрэшты, гэта нязлосны і бяскрыўдны чалавек, яго дзіцячая наіўнасць ледзь не загубіла яго, ён не мае сваёй волі там, дзе гэта трэба, і ён лёгка змог трапіць у пастку махляра, з якога яго выратавала толькі цуд.
Абломаў як цацка, пераходзіць ад аднаго чалавека да іншага, ім валодаюць Вольга і Штольц, махляр які яго ледзь не разбурыў і звычайная баба. Ён можа сказаць «не» толькі дзейнасці, усё роўна якой, разумовай ці фізічнай, але не можа адмовіць ашуканцу, таму што ён нічога не патрабуе.
Абломаў спрабаваў палюбіць Вольгу, але гэта было асуджана на правал з самага пачатку, яны былі занадта розныя, ды і да таго ж лёс неўзабаве падарыла яму тую жанчыну, якая проста ідэальная для яго. Не трэба нікуды бегчы, нешта рабіць, трэба толькі жыць і радавацца, можна ляжаць на пуховых пярынах, есці ўволю і разважаць пра жыццё з канапы бязглуздай філасофіяй.
Тым не менш ён чысты душой і глядзіць усё бруднае і нячыстае, ён адмаўляецца ад гульняў навязаных светам, але сам яму супрацьстаяць не можа, няшчасны чалавек, пражыў жыццё дзеля спакою, смачнай ежы і ласкі. Так, магчыма, ён быў шчаслівы, але адчуў ён радасць сапраўднай жыцця, запалу, любові, нянавісці? Жыццё прайшла міма яго. Мне вельмі шкада Абломава за тое, што ён пражыў бессэнсоўную жыццё.
|
