Каханне – гэта смерць і жыццё, радасць і боль. Кожны па-свойму ўспрымае гэтае пачуццё. Заўсёды неабходна правільна расстаўляць прыярытэты, каб не шкадаваць пра выбары ці пра тое, што шчасце выпушчана. Гэты момант важны, і ён паказаны ў аповядзе «Цёмныя алеі», што напісаны Іванам Аляксеевічам Буниным.
Мы бачым у цэнтры апавядання Надзею. Жанчына ў гадах, якая трымае заезны двор. Ёй 48, яна з невялікім жывоцікам, але ўсё ж выглядае добра для сваіх гадоў. Відаць, што жанчына была прелестна. Час адбілася на ёй, але рысы асобы засталіся. Так, час усіх нас змяняе. Гэты момант варта ўлічваць.
Вось і прыехаў Мікалай Аляксеевіч, які быў старэйшы за Яе на 12 гадоў, але яе гэта ніколькі не бянтэжыла. Пры гэтым Надзя была жанчынай, якая любіла. Як мы гэта разумеем? Колькі гадоў прайшло з іх першай сустрэчы, але Надзя ні з кім не была. Яна чакала і спадзявалася. Пры гэтым Надзя называе дакладную колькасць дзён, якія прайшлі з таго моманту, калі яны расталіся. Гэты паказальны момант, як я думаю. Кожны разумее, што адбываецца, бо Надзя любіць. Яе пачуццё мацней нават самага часу. Вось такі момант варта ўлічваць, аналізуючы сітуацыю.
Мы бачым і дыялог, у якім адчуваецца тое цяпло, што зыходзіць ад Надзеі. Яна уважительна, любіць свайго Мікалая Аляксеевіча. Пры гэтым жанчына адзначае важны момант. Яна лічыла дні, верыла ў тое, што яны пабачацца.
Толькі вось, мабыць, мужчына яе па-сапраўднаму не любіў, таму што ён досыць хутка з'ехаў. Потым ён з'ехаў, але пры гэтым думаў аб тым, што Надзея раней была лепш. Такія думкі круціліся ў галаве ў мужчыны. Ён прайшоў час, але так і не ўсвядоміў цалкам, што яго любіць Надзея, у адрозненне ад іншых дам, бо мужчына адзін.
Атрымліваецца сумная карціна. Нас часам не шкадуе час. Толькі вось шчырае пачуццё можа застацца, аб чым не варта забываць. Пры гэтым варта задумвацца аб тым, што заўсёды ёсць месца для выпраўлення памылак, калі маецца сапраўдная любоў. Яна падтрымлівае ў нас жыцце, не дае нам загаснуць. Я думаю, што менавіта гэты момант важны.
| 
