Сачыненне на вольную тэму (10 клас)
«Апошні ветэран»
У вёсцы застаўся апошні ветэран. Пра яго мала хто ведаў з сучаснай моладзі. Ветэран, ніколі не хадзіў на імпрэзы, прысвечаныя дню Вялікай Перамогі, і толькі самыя блізкія яму людзі ведалі, што ён быў сапраўдным удзельнікам баявых бітваў.
Часта бывае так, што людзі, якія сапраўды ваявалі, пасля вайны імкнуцца ні з кім пра гэта не казаць, нібы нічога і не было. У той час, калі іншыя, толькі краем вочы бачылі вайну, распавядаюць пра свае подзвігі з такім захапленнем, быццам гэта яны асабіста выйгралі вайну.
Хоць, тых, хто сапраўды ваяваў, асабліва ў самыя цяжкія дні і гады вайны, даўно ўжо пакінулі гэты свет, і ніхто пра іх ужо і не памятае. Сапраўдных герояў, даўно ўжо няма ў жывых. Засталіся ў асноўным тыя, каму на пачатку вайны было па 15 - 20 гадоў.
Гэта цяпер ужо, па прыйсця многіх гадоў, маладым здаецца, што ўсе старыя былі ўдзельнікамі вайны, і ўсе яны героі. Калі б усё было менавіта так. На самай справе ўсё па-іншаму.
Але апошні, вясковы ветэран, сапраўды ваяваў. Ваяваў па-сапраўднаму. Быў паранены і узнагароджаны баявым ордэнам. І не зараз, як прынята ўзнагароджваць, таму што ветэран пражыў яшчэ адзін год, а ў тыя цяжкія для краіны гады, калі ішла кровапралітная вайна.
Пра ветэрана даведаліся выпадкова, калі ў вёску прыйшоў запознены ордэн. Тады ветэрану давялося расказаць вучням аб сваёй бурнай маладосці. Як у васемнаццаць гадоў добраахвотнікам пайшоў на фронт, як ваяваў, як асабіста забіў немца, аб чым да гэтага часу шкадуе, і як быў паранены ў Польшчы. У кожнага была свая вайна.
Далёка не такая, якой яе прынята адлюстроўваць у мастацкіх фільмах. Хто-то ваяваў па-сапраўднаму, і бачыў ворагаў вельмі блізка. Хто-то за ўсю вайну не бачыў ні аднаго. Сапраўдных герояў даўно ўжо няма, а тыя, хто застаўся, імкнуцца не ўспамінаць лішні раз, аб тым, што было, і што ім давялося перажыць.
Некаторыя людзі кажуць, што вайна існуе, пакуль на зямлі жывы хоць адзін яе ўдзельнік. Атрымліваецца, што вайна цалкам скончыцца, калі ў вёсцы не застанецца ні аднаго ветэрана які прымаў у ёй удзел. Гэта тычыцца і нашай велізарнай краіны. Вайна будзе існаваць, пакуль жывы хоць адзін ветэран.
Калі іх не стане, аб ёй, вядома, таксама будуць памятаць. Але ўжо не так. Вайна ператварыцца ў што-нешта далёкае, і амаль міфічная. Сучасным пакаленням будзе ўжо не да яе. Але, пакуль жывы хоць адзін ветэран, мы ўсе павінны памятаць, што яны калі-то для нас зрабілі.
Яны таксама былі маладыя, таксама не хацелі паміраць, але, калі прыйшла бяда, падняліся на абарону сваёй Радзімы. Зрабілі ўсё, што было ў іх сілах. Мы павінны берагчы мір і не забываць, якой дарагой цаной ён нам дастаўся.
|