Некаторыя людзі жывуць па такому прынцыпу, што будучыня для іх мае першараднае значэнне. Яны лічаць, што неабходна абмяжоўваць сябе ў сучаснасці, збіраць грошы на заўтрашні дзень, альбо адкладаць сённяшнія справы на потым. Я з такой пазіцыяй не згодная, бо няма ніякай гарантыі таго, што чалавеку наканавана пражыць доўгае жыццё. Іншыя аддаюць перавагу не будаваць маштабныя планы на перспектыву і існаваць у марах, а займаюцца вырашэннем канкрэтных надзённых праблем, цешаць сябе менавіта цяпер, а не праз якіх-то там дзесяць гадоў. Падобны вобраз думак таксама не зусім карэктны.Бо вычарпаўшы увесь патэнцыял сёння, можна проста знішчыць сваю будучыню. Адэкватней за ўсё шукаць так званую залатую сярэдзіну. Неабходна арганічна спалучаць сваю сапраўдную жыццё з думамі аб далейшых падзеях.
Ёсць людзі, якія думаюць, што іх існаванне ў свеце бязмежна, што ўсе справы можна адкласці на некаторы час, прысвяціўшы сябе забаваў і адпачынку. Такіх індывідаў можна параўнаць са Стракозы з знакамітай дзіцячай казкі. Яны жывуць сённяшнім днём, лёгка і бестурботна, а калі наступаюць суровыя дзянькі, пачынаюць кусаць сябе за локці. Але ўжо позна. Выбудаваўшы ж пісьменны распарадак, можна разлічваць на мернасць і трывалы падмурак пад нагамі.Мы нарадзіліся на свет не толькі для задавальнення ўласных патрэбаў і капрызаў, але і для таго, каб развіваць чалавецтва ў цэлым, працягваць род, думаць аб дабрабыце дзяцей.
Другая катэгорыя людзей пастаянна панікуе аб тым, што ў будучыні іх чакае «чорны дзень». Таму яны жывуць вельмі сціпла сёння, эканомяць на ўсім, церпяць, складаючы пры гэтым свае зберажэнні «пад матрац». Дарэчы, я не раз сутыкалася з падобнымі асобамі. Не падзяляю іх пункт гледжання. Які сэнс быць няшчасным цяпер дзеля імглістага будучыні? Вось ўпадзе цагліна на галаву, альбо якой-небудзь сышоў з розуму грамадзянін расстраляе цябе ў натоўпе. Навошта тады патрэбныя будуць назапашвання? Толькі на пахаванне.
Я адношу сябе ў трэцюю групу, члены якой раўнамерна размяркоўваюць абавязкі і забавы паміж сапраўдным і будучыняй. У такім выпадку я пры любым раскладзе застануся ў выйгрышы. Калі мне наканавана памерці рана, я не буду наракаць на тое, што не паспела выпрабаваць ніякіх радасцяў жыцця. Калі ж мяне чакае доўгі шлях, то я ўпэўненая ў тым, што маё існаванне будзе годным, а мае дзеці застануцца забяспечанымі.
