Жывучы звычайнай паўсядзённым жыццём людзі не часта цікавяцца чым-небудзь акрамя сваіх паўсядзённых праблем. Не глядзяць па баках, думаюць, што ўсе вакол сумна і шэра. А бо варта адкрыць трохі шырэй вочы і адразу становіцца ясна, што ўсё зусім не так.
Дапамагчы ўбачыць прыгажосць навакольнага свету, убачыць прыгажосць самога сябе, я думаю такая і павінна быць роля мастацтва.
Вось жыве звычайны чалавек. Раніцай ён ідзе на працу, вечарам з працы, цярушыць дождж або свеціць сонца яму зусім усё роўна. Увечары ён вячэрае і глядзіць з жонкай тэлевізар або чытае нейкі дэтэктыў. Усё быццам бы і добра, але ён незадаволены жыццём, а ўсё таму, што ён не глядзіць па баках і шкадуе сябе. Прыгледзьцеся, якія выдатныя дрэвы пад дажджом, якое прыгожае неба і якія цудоўныя людзі, няхай ім і няма справы да вас. Бо мастацтва не толькі на карцінах і пласцінках, а ўсюды вакол нас. Прырода сама па сабе мастацтва, пры тым самае чароўнае, якое можа быць.А потым паглядзіце на сябе. Не спрачаюся, чалавеку трэба быць незадаволеным сабой, каб ісці наперад, але трэба ж любіць сябе, каб было дзеля чаго рухацца. Вы ж самі твор мастацтва. Твор незвычайнае, непаўторнае, такое, што можаце натхніць іншага, можаце падарыць надзею, а можа і адчай.
Мастацтва ў нас і вакол нас, яно побач з намі, а мы яго не адчуваем, не заўважаем, не стараемся, а спрэс ўглядаемся ў шэрасць будняў, не гледзячы на іх маляўнічасць.
І вось людзі, якія надзелены талентам – мастакі, музыканты, пісьменнікі, скульптары і іншыя творчыя, яны-то і павінны паказаць заплуталому чалавеку ўсю прыгажосць. Прымусіць яго рухацца наперад, зразумець, што свет вакол не шэры і ўбогі, а прыгожы і чароўны.
Зірніце на карціны мастакоў-імпрэсіяністаў, як яны даражылі імгненнем, як запечатлевали той дарогай выдатны момант прыроды, яны бачылі ўсё гэта, а потым малявалі, а мы не удосуживаемся раскрыць вочы.
Я лічу, што гэта не так і складана часам, не часта, выходзіць у парк і глядзець па баках, назіраючы як выдатны свет, ўдыхаць водары кветак, слухаць спевы птушак, хадзіць босым па расе, адчуваць! Не зафарбоўваць сябе шэрым колерам, ператвараючыся з яркай карціны ў шэрае выцветшее палатно на якім ужо нічога нельга разабраць, а, наадварот, ўбіраць у сябе фарбы, пазнаваць новае, чытаць, глядзець на карціны, слухаць музыку, гуляць па лясах і палях і адчуваць, як па жылах цячэ чароўная сіла мастацтва.
|
