- прыкладна 50 вершаў, перакладзеных з іншых моў,
- 250 арыгінальных вершаваных твораў,
- некалькі артыкулаў для публікацый.
Сярод 250 сваіх вершаў сустракаецца шмат няўдалых. Аднак ёсць проста шэдэўры філасофскай лірыкі. Яны несмяротныя і недасяжныя па глыбіні задумы і маштабе натхнення.
Фармаванне Караткевіча як паэта адбылося на мяжы 20-х і 30-х гадоў 19 стагоддзя. У гэтым інтэрвале з'явіліся такія літаратурныя жамчужыны, як: «Бачанне», «Цыцэрон», «Бессань», «Восеньскі вечар» і іншыя. Лірыка творцы насычана напружанымі ідэямі і абвостраным пачуццём трагічнасці жыцця. Такая лірыка мастацка адбіла складанасць і неадназначнасць рэальнасці.
Філасофскія пазіцыі паэта складваліся пад уплывам натурфіласофская ідэй Ф. Шэлінга. У яго творах ідзе бесперапыннае супрацьстаянне прыроды і чалавека. І тут чалавек вядзе няроўную бітву з жыццём, лёсам і самім сабой. Асаблівы акцэнт аўтар робіць на малюнку навальніц і смятений, як у прыродзе, так і ў чалавечай душы.
Позняя лірыка Цютчава афарбоўвае прыродныя вобразы ў новым нацыянальным каларыце. Мастацкая тэхніка аўтара адлюстроўвае агульнае для айчыннай паэзіі імкненне ад рамантызму да рэалізму. Ідэйнае напаўненне філасофскай лірыкі паэта вылучае больш сваёй глыбінёй, чым разнастайнасцю. Менш тут надаецца ўвагі спагады. Хоць ёсць некаторыя выключэння, перш за ўсё звязаныя з такімі вершамі, як: «Слёзы людскія» і «Пайшлі, Гасподзь, сваю радасьць».
У філасофскай тютчевской паэзіі пераважаюць наступныя матывы:
- межы, створаныя для чалавечага пазнання,
- ліміты ў вывучэнні «чалавечай асобы і чалавечага Я»,
- абмежаваная гармонія чалавека з прыродай,
- далікатнае і сціплае прызнанне межаў чалавечай любові.
Таксама прысутнічае і матыў неспакойнай, шалёным і таямнічай першаснай асновы жыцця. У гэтым плане паэт па праве лічыцца своеасаблівым і самым выбітным творцам ва ўсёй рускай паэзіі. У такім матыве адлюстроўваецца ўся яго паэзія. І унікальная ў сваім родзе лірычная філасофія хаатычнасці і стыхійнага вар'яцтва лепш за ўсё прадстаўлена ў наступных вершах: «Святая ноч», «Начныя галасы», «О, паведамляючы душа мая» і «Вар'яцтва».
Апісанні прыроды і рэха кахання ў творцы працятыя такой лініяй: за ўсім гэтым ёсць іх страшная, фатальная сутнасць. Па гэтай прычыне смутак заўсёды з'яўляецца неад'емнай часткай аўтарскага філасофскага роздуму. І толькі ў палітычнай паэзіі аўтара ёсць бадзёрасць, воля і надзеі, якія часам яго падводзілі. Такая паэзія Цютчава атрымліваецца слабей яго філасофскай паэзіі. Каб стаць сапраўдным паэтам у кірунку, абраным Тютчевым, трэба было шчыра, па-сапраўднаму любіць сваю айчыну, добра яе ведаць і верыць у яе. Паэт не раз прызнаваўся, што такога пачуцця ў яго не было.Ён у восемнадцатилетнем ўзросце з'ехаў за мяжу. І вярнуўся на радзіму толькі праз 22 года. Увесь гэты час ён не ведаў сваёй краіны. І ў некаторых творах («На возвратном шляху», «Зноў твае я бачу вочы», «Глядзеў я, стоячы над Нявой») ён казаў, што айчына не з'яўляецца яму «родных краем».
Уклад Цютчава у развіццё айчыннай паэтычнай лірыкі звязаны з яго гістарычным статусам. Паэт навучаўся мастацтву ў Пушкіна. Затым сам навучаў лірыкаў послепушкинской эпохі. Яго ў першую чаргу заўважылі Някрасаў і Тургенеў. Другі прадказаў аўтару ў пачатку яго творчага шляху славу «спевака сваіх настрояў» і магутнага прадстаўніка філасофскай лірыкі. Так і адбылося.
