Міхаілу Юр'евічу належыць больш за 400 вершаў. Пры гэтым большасць з іх ўтрымліваюць матывы суму і смутку. Гэта звязана з цяжкім дзяцінствам паэта. У многіх вершаваных творах прасочваюцца філасофскія матывы.
М. Ю. Лермантаў адчувае сябе лішнім у грамадстве чалавекам. Гэта звязана з тым, што паэт бачыць наяўнасць фальшу. Грамадства не мае ідэалаў, ён прыкідваецца. Таму брыдкая такая сітуацыя. Ён ўсведамляе сябе ізгоем, хоць і знаходзіцца ў грамадстве, нават акружаны яго ўвагай.
Многія філасофскія творы паэта прысвечаны тэме адзіноты. Прыкладам выступае «Як часта, пестрою толпою акружаны». Гэта верш, у якім аўтар дэманструе сваю отстраненность ад соцыума. У ім пануе ўяўнае весялосць. Паэт не можа змірыцца з такімі ўзаемаадносінамі. Ён заўсёды будзе чужым для грамадства.
Калі разглядаць верш «Прарок», напісаны пад уражаннем ад аднайменнага пушкінскага творы, то можна ўбачыць некаторыя аналогіі. Напрыклад, пытанне прызначэння паэта. Толькі ў Лермантава прарок заўсёды пакутуе. Адчуваецца смутак, якой прасякнута ўсё паэтычнае твор.
М. Ю. Лермантаў заўсёды сумны: як у жыцці, так і ў вершах. Яго філасофская лірыка закранае важныя тэмы, але часта герой твораў не знаходзіць шчасця. Яно паўстае перад ім як нешта эфемернае, пазбаўленае намёку на шчасце. Таму часам справядліва атаясамліваць лірычнага героя і самога аўтара, калі гаворка тычыцца вершаў М. Ю. Лермантава, паэта моцнага духам, але які мае чулае сэрца.
