Ідэі і перакананні Раскольнікава
У чым жа заключаецца сэнс апавядання Фёдара Дастаеўскага пра Раскольнікава ў творы «Злачынства і пакаранне»? А сутнасць у самога жыцця і яе нам трэба толькі ўгледзець, а не думаць або гаварыць пра яе. Бо веды прыходзяць ад слуханні, а не ад маўленні або абдумвання. Чаму? Таму, што нашы здольнасці не дазваляюць рабіць некалькі спраў адначасова. А калі гэта каму і ўдаецца, то вынік яго дзеяння не зусім будзе мець поспех.
На пытанне «у чым сэнс жыцця?» ужо вельмі даўно і, напэўна, кожны спрабаваў даць адказ. А не задумваліся вы, што менавіта у гэтым і ёсць сэнс – што-то шукаць... і не знаходзіць, бо калі ўсё стане вядомым і нічога новага больш не застанецца, то ёсць усё, што можна было адкрыць, ужо адкрыта, то менавіта тут і страціць ўсялякі сэнс наша існаванне. Такім чынам, сэнс жыцця ў тым, каб яго шукаць.
Такі жыццём і жыў Радзівон Раскольнікаў – ён шукаў самога сябе. У яго перакананнях людзі дзяліліся на «звычайных» і «незвычайных». Першыя, як казаў герой, павінны жыць у паслушэнстве і не маюць права пераступаць закон, яны здольныя толькі нараджаць нашчадкаў. Другія маюць права рабіць усялякія злачынствы і ўсяляк парушаюць закон, каб дамагчыся сваёй мэты. Менавіта таму ён і вырашыў даведацца кім з'яўляецца. Тэстам на «незвычайнасць» было забойства Алены Іванаўны, хоць гэта была не адзіная прычына здзяйснення гэтага страшнага злачынства.Нябожчыца мела нямала грошай, а Раскольнікаў менавіта ў іх патрабаваўся, бо хацеў скончыць вучобу і меў даўгі за здымнае жыллё. Лічачы яе мурашкай, за кошт якой можна ўскараскацца на свет, Раскольнікаў і ажыццяўляе свой намер. І свет не ідэальны, і таму ў момант спланаванага да дробязяў забойства, герою прыходзіцца распраўляцца і са сведкам. Гэта была сястра старой Лізавета.
Вярнуўшыся ў свой пакой, ён ўпадае ў забыццё. Яго псіхалагічны стан меў характар адчаю і адчужэння, а ў душы адбывалася вайна, вайна са сваім сумленнем. Не, ён не шкадаваў аб зробленым, проста ўвесь гэты «груз» быў вельмі цяжкім. Радзівон не вытрымаў гэтых выпрабаванняў і раскрыў сваю душу адзінаму чалавеку, які ў яго застаўся (таму што маці і сястру ўжо паспеў пакінуць). А засталася Соня Мармеладова.
Праводзячы час з ёй Раскольнікаў зразумеў, што яму не ўдалося вытрымаць псіхалагічнае напружанне, выкліканае гэтым злачынствам, то ёсць пераступіць грань паміж катэгорыямі «звычайных» і «незвычайных» людзей. Менавіта яго пакуты, што былі карай, і дапамаглі яму перарадзіцца. Вядома, вялікія надзеі таксама ўскладаліся і на біблейскі аповяд пра Лазара, які ўваскрос фізічна. Гэтая легенда сведчыць аб тым, што як нашы грэшныя душы ўжо не «смярдзяць», а яны могуць (!) адрадзіцца ў лепшы бок.Таму, каб гэта адбылося, Соня і параіла герою прызнацца ў зробленым і панесці пакаранне, таму што менавіта яна зможа ачысціць душу ад цяжкіх пакут.
Вядома, на катарзе Радзівон не атрымаў душэўнага палягчэння, не кажучы ўжо пра фізічную нагрузку. Чаму ж пакаранне не вызваліла яго ад пакут? Таму, што яму не хапала толькі аднаго. Менавіта гэта і было прычынай такіх эгаістычных думак героя, адносна забойства дзеля ўвасаблення чаго-то «ідэальнага». Калі б Раскольнікаў зразумеў, што адзіным сэнсам жыцця (або тым, што з'яўляецца галоўным) з'яўляецца любоў, любоў, якая ўратуе свет, то гэтых «тэстаў» б і ў думках не існавала. Бо перад любоўю ўсе роўныя.
І, калі ён, адбываючы пакаранне, меў час выслухаць ісціну, якая заключалася ў аповедзе пра Лазара, то яго светапогляд адкрылася па-іншаму, нязвыклым. «Нованароджаны» ўбачыў тое, што ослепленными вачыма не мог бачыць. Гэта была Соня, і што яна спадзявалася і верыла ў душэўны выздараўленне героя.
Сутнасць у тым, што менавіта любоў да Мармеладовой стала рухаючай сілай у рэвалюцыі перакананняў Радзівона.
|
| Категорія: 10-ы клас | Додано: 24.10.2017
|
| Переглядів: 939
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
