Дзяніс Іванавіч, нарадзіўся ў тысяча семсот сорак чацвёртым (па некаторых дадзеных, у тысяча семсот сорак пятым) годзе, у багатай сям'і (дваранскай).
Дзяніс Іванавіч Фанвізін быў першым, з рускіх пісьменнікаў, які меў талент бачання і перадачы ўсіх недарэчнасцяў, якія адбываюцца ў жыцці. Ён з нейкім пышнасцю і искусностью выкарыстаў у сваіх вялікіх творах такія выразы, якія на працягу доўгага прамежку часу ўрэзаліся ў памяць яго чытачоў. Вялікі пісьменнік Дзяніс Іванавіч Фанвізін меркаваў, што ў нашым існуючым свеце дабра менш чым зла, і ён быў расчараваны (моцна) недасканаласцю грамадства, а так жа чалавекам у ім.
Пачынаючы з тысяча сямсот пяцьдзесят пятага і заканчваючы тысяча семсот шэсцьдзесят другім годам, ён навучаецца ў Маскве, у гімназіі пры універсітэце. У гэтым жа годзе ён з'язджае жыць у культурную сталіцу Расіі (Санкт-Пецярбург), дзе атрымаў пасаду перакладчыка ў камісіі па замежных справах.
Пачынаючы з тысяча семсот шэсцьдзесят трэцяга года, працуе ў І. П. Елагина (адзін з міністраў у Расіі) сакратаром. Крыху пазней (а дакладней у тысяча семсот восемдзесят другім годзе) вырашае сысці ў адстаўку і тады прысвячае сябе любімай справе - літаратуры.
Вялікі пісьменнік лічыцца (у літаратурных колах) адным з пераемнікаў адчувае ў сабе дар песняра (а так жа Кантемира). Фанвізін быў цвёрда перакананы, што дваранства (у якім ён і складаўся) павінна быць чалавечным, быць адукаваным, а так жа прадстаўляць і ажыццяўляць інтарэсы грамадства, у той час як улада (цара) павінна ставіць для ўсеагульнай карысці на высокія пасады самых годных з дваран. Хоць у гэты час сам пісьменнік назіраў ва ўладзе недастойных дваран, напрыклад, такія як палюбоўнікі самой імператрыцы.Яны, знаходзячыся ў нейкай улады, выконвалі свае інтарэсы, хоць павінны былі выконваць інтарэсы грамадства (народа). Дзяніс Іванавіч Фанвізін лічыцца таленавіта пісьменнікам у сваім часе.
Вялікага рускага пісьменніка не стала ў тысяча семсот дзевяноста другім годзе.
