Сачыненне на вольную тэму (10 клас) «Летнія вакацыі»
Гэта лета мы правялі на паветраным шары. Не ўсе, вядома, але многія гадзіны. Калі мы прыехалі на дачу, то ўбачылі, што нашы суседзі набылі паветраны шар. Шар быў проста велізарны. Чырвонага колеру з малюнкам дракона. Ён ляжаў на зямлі, і гаспадар у доўгіх шортах награваў яго газавай гарэлкай.
Мы з братам пакідалі свае сумкі, і пабеглі да суседзяў. Такое падзея, як запуск паветранага шара мы не хацелі прапусціць! Сусед не стаў выхваляцца перад намі сваёй пакупкай, і адразу дазволіў награваць шар гарэлкай. Ён стаяў побач, і казаў, што і як рабіць. як кіраваць гарэлкай.
Вакол, сабраліся жыхары астатніх дамоў, і ўсе чакалі, што будзе далей. Усе мы адчувалі сябе, як героі рамана Жуль Верна «Таямнічы востраў». Праўда, нікому бегчы з палону не трэба было, але хваляванне і ўзбуджэнне было вельмі вялікае.
Калі, шар надзьмуўся і падняўся над зямлёй, то здалося, што ён закрыў сабой паўнеба. Такім ён быў велізарным. Ён калыхаўся над намі, і, здавалася, вось-вось упадзе на зямлю, і ўсіх сабой задушыць. Ён, вядома, быў лёгкім, і ўсе мы гэта ведалі, але ўсё роўна было крыху страшна.
Потым, прыйшоў час лезці ў кошык. Сусед адразу заскочыў унутр, і стаў пытацца, хто хоча пракаціцца. Суседзі пачалі адступаць назад, і адмоўна пампаваць галавой. Ляцець ніхто не хацеў. Усе баяліся. Усе хацелі стаяць і глядзець, што будзе далей. Амаль у кожнага ў руках быў мабільны тэлефон. Фатаграфавалі ці здымалі на відэа.
Тады сусед паглядзеў на нас з братам, і махнуў нам рукой. Не ведаю, як так атрымалася, але мы апынуліся ў прасторнай кошыку. Толькі потым пачулі, як нам крычаць бацькі. Але, было ўжо позна. Шар павольна падымаўся ў неба.
Было вельмі страшна. Мы ўчапіліся з братам у краю кошыка, прыселі, і глядзелі на ўсё, заплюшчыўшы вочы. Здавалася, кошык адарвецца, і мы ўпадзем на зямлю. Але, кошык не адарвалася, а бадзёры голас суседа, прымусіў нас адкрыць вочы, і падняцца на ногі.
Калі мы паглядзелі, то замерлі ад захаплення. Над намі было прыгожае неба. Вакол праляталі птушку. Унізе плылі маленькія дома, і глядзелі, задраўшы галовы ўверх людзі. Крыху асвоіўшыся, мы таксама пачалі махаць ім рукамі, нешта крычаць, і нават фатаграфаваць на тэлефоны.
Колькі доўжыўся першы наш палёт, цяжка сказаць. Хваляванне, якое нас ахапіла, было вельмі моцным. Калі шар, нарэшце, апусціўся, мы яшчэ некалькі секунд моцна трымаліся за кошык. Толькі потым вылезлі з братам з яе.
Палёт быў выдатным. Мы падзякавалі суседа, і сказалі, што калі можна, яшчэ полетаем. Ён не пярэчыў, і потым, амаль кожны дзень, мы падымаліся з ім у неба. Было вельмі выдатна! Гэта лета запомнілася нам з братам надоўга!
|
