Сачыненне на вольную тэму (10 клас) «Летнія вакацыі»
Летнія канікулы лепш за ўсё праводзіць на прыродзе. Што там Турцыя або выспы? Толькі дарма грошы марнуеш, і ўсё. Хоць, каму што падабаецца. Наша сям'я любіць адпачываць на дачы. Мы можам колькі заўгодна сядзець на беразе рэчкі, смажыць шашлыкі, варыць юшку, і рабіць усё, што пажадаем. Усё бясплатна, і ў любы час.
Больш за ўсё падабаецца начная рыбалка. Па-першае, ноччу на рэчцы заўсёды крыху страшна.
Калі не сядзець у інтэрнэце ці ў сацыяльных сетках, то адразу прыходзяць на памяць ўспаміны пра рачных пачвар, русалак, вадзяных і іншай паскуддзя. Вядома, смешна цяпер думаць, што ў рацэ, сапраўды хто-то водзіцца акрамя рыбы. Але, калі доўга сядзець у лодцы, то адразу пачынаеш верыць і ў русалак і ў вадзянога, і нават у тое, што рака жывое істота. Вось так падымуцца хвалі, сомкнутся над галавой, і ўсё! Няма чалавека.
Калі мы ў першы раз адправіліся на начную рыбалку, то больш не думалі аб лоўлі, а аб тым, каб з намі чаго-небудзь не здарылася. Добра, што ў нашай кампаніі быў вясковы дзед Максім, які з дзяцінства жыў на беразе ракі, і ведаў усё пра начны рыбалцы.
Усе мы марылі злавіць вялікага сома. Праўда, дзед Максім сказаў, што лепш сома не чапаць. Тым больш, ноччу. Гэта сур'ёзная рыба, і калі трапіцца вельмі вялікі, то можа пацягнуць лодку на сярэдзіну ракі.
Праўда гэта ці няма, мы не ведалі, але вырашылі трымацца ля берага. Каб было не так страшна, свяцілі сабе ліхтарамі. Ды і рыба таксама любіць святло, і ахвотна падплывае да лодцы, у якой гараць ліхтары.
Амаль цэлую гадзіну ў нас не клявала. Толькі кусалі камары, квакали жабы, і што-то над галавой пралятала. Дзед Максім сказаў, што гэта, напэўна, ці сава або лятучая мыш.
Мы ціха сядзелі ў лодцы, і не ведалі, што горш, а што лепш. Потым, пачаўся клев. Рыба, нібы сговорилась, і амаль сама запрыгивала ў лодку. Мы адразу забыліся аб сваіх страхах, і гучным шэптам паказвалі адзін аднаму злоўленую, трепыхавшуюся рыбу, і не маглі нарадавацца такі поспеху.
У тую ноч, сома ніхто так і не злавіў. Толькі некалькі дробных шчупакоў. Дзед Максім сказаў, што шчупака лепш адпусціць, каб падраслі. Мы так і зрабілі. Колькі мы так лавілі, цяжка сказаць. Ніхто не стаміўся, і ўсе былі вельмі задаволеныя. Потым, бліжэй да раніцы, пачаў імжыць дробны дожджык, і мы вырашылі, што пара вяртацца дадому. Тым больш, усе былі з уловам.
Ідучы па сцежцы да дачы, мы ажыўлена абменьваліся сваімі ўражаннямі і марылі ўжо пра гарачай вуху. Дзед Максім, сваю злоўленую рыбу не аднёс дадому. Ён яе выпусціў назад у раку, але мы гэтага не бачылі. Ён любіў рыбу, але любіў па-свойму. Не так, як астатнія людзі.
|
