Кожны па-свойму аддае перавагу праводзіць летнія месяцы. Хто-то ўвесь час праводзіць перад тэлевізарам або кампутарам, хтосьці з'язджае на мора ці ў вёску да бабуль і дзядулям. А мы з сябрамі гэтым летам арганізавалі свой лясны лагер, дзе збіраліся заняцца фізічнай падрыхтоўкай. Бо мы не можам ведаць, якія цяжкасці чакаюць нас у будучыні.
Падыходнае месца для нашага лагера знайшлося даволі хутка ў блізкім лесе. Мы разбілі лагер, усталявалі палаткі. Тут хто-то ў кустах наткнуўся на траншэю, якая засталася пасля вайны. Нас ахапіў цікавасць, і мы ўзяліся за раскопкі. Нібы «чорныя капальнікі» мы адкопвалі метр за метрам. Вынікам нашых намаганняў былі некалькі гільзаў, іржавая нямецкая пляшка і дзве каскі, адна нямецкая, а другая савецкая.
Мы па чарзе прымяралі другую каску і фатаграфаваліся ў ёй. Усе знаходкі мы вырашылі перадаць у наш музей. Хоць там ужо было шмат ваенных экспанатаў, нават рэшткі стралковых гармат, дырэктар прыняў нас з радасцю. Ён распавёў нам пра жорсткія сутычкі, якія вяліся ў ваколіцах. У музеі мы правялі даволі шмат часу. Потым вярнуліся назад, не забыўшыся купіць у краме правізію.
У гэты вечар каля вогнішча ў нас адбылося самае сапраўднае нараду, дзе мы аднагалосна вырашылі і далей заняцца раскопкамі. А усе знойдзеныя экспанаты падзяліць паміж школьным і краязнаўчым музеямі. На наступны дзень, толькі ўзышло сонца, праца ў нас закіпела. Мы працавалі без стомы тры дні, пакуль не сапсавалася надвор'е. Пачаліся зацяжныя дажджы, і мы вярнуліся ў горад. Але спыняць раскопкі ніхто не жадаў. Таму, як толькі надвор'е змянілася, мы вярнуліся. І тут нас чакаў непрыемны сюрпрыз. На месцы нашага лагера абгрунтаваліся сапраўдныя «чорныя капальнікі», і мы з'ехалі.Але ўспаміны аб часе праведзеным у лясным лагеры засталіся з намі ў фотаздымках і музейных экспанатах.
