Некалькі разоў спрабаваў напісаць табе гэты ліст, але перачытаўшы яго лічыў недастаткова шчырым і які выказвае мае пачуцці. Уся справа ў тым, што ў апошні час мяне наведваюць дзіўныя думкі. Няўжо ўсё страчана і я больш не змагу выпрабаваць пачуццё любові, такое глыбокае і беззаветное як з табой. Няўжо ўсё страчана? Больш не будуць сустракацца нашы погляды, якія пранікаюць у самую душу, больш не будуць гучаць словы, такія мілыя і пранікнёныя?
Тым не менш, я ўдзячны нябёсам за тваё існаванне і ўсё жыццё пранёс з сабой тое першае якое зарадзілася пачуццё званае любоўю. Да гэтага часу, ачуўшыся ад сну, я перш за ўсё ўспамінаю цябе. Вечарам, зачыніўшы вочы, сузіраў твае дзівосныя вочы, густыя вейкі і мілую ўсмешку. Чаму ўсім гэтым павінен прыйсці лагічны канец? Чаго нам ужо не гуляць у дзівосным восеньскім парку пад разгалістымі галінамі дрэў, не атрымліваць асалоду ад рознакаляровым падзеннем аджылых свой перыяд лісця, больш не слухаць гоман прабягашчага ручайка?Як я не спрабаваў, але відавочна, што знайсці зразумелага адказу на мае пытанні няма надзеі. Іншыя, больш дасведчаныя, могуць сказаць, што такая лёс першай любові. Яна завяне, як тыя ж лісце, яркія ў перыяд росквіту і зжаўцелыя пасля выпрабаванняў, якія забілі ў іх свята і саму таямніцу жыцця.
Але і цяпер для мяне застаецца загадкай, чаму лёсу было заўгодна разлучыць нас і разбурыць светлыя, далікатныя і прамяністыя пачуцці двух чалавек. Яшчэ зусім нядаўна я і не думаў аб страце маёй любові толькі пачынаецца жыцці і аб ёй застануцца толькі самыя светлыя ўспаміны. Цяпер застаецца толькі напісаць табе пра гэта і чакаць цуду, зазіраючы штогадзіны ў панылы паштовую скрыню. Я разумею, што мінуўшчыны вярнуць не атрымаецца і толькі ліст паперы страсяне тыя рэшткі загадкавай сувязі з тым мяне з табой. Увядшую каханне ні ўваскрасіць, ні падсілкаваць новымі словамі і ўчынкамі.Яна чэзне і сохне з кожным днём, як пазбаўлены вады аазіс у пустыні вялікага горада. Ты разумееш гэта і больш не спрабуеш прыпыніць тлен ў нашых адносінах.
Мы повзрослеем, захочам стварыць сям'ю, нарадзіць дзяцей. Нас зноў спасцігне пачуццё кахання. Але яно ўжо не будзе такім яркім і усёпаглынальная, як у школьныя гады. Мы станем больш прагматычнымі, урбанізаваных і паглынутыя сваімі праблемамі. І толькі часам іскрынка першай любові асветліць нам цярністы шлях, дапаможа пераадолець роспач і расчараванне штодзённасці. Яна будзе мне свяціць доўгія гады і нагадваць аб любатах жыцця.
