Гэты ўрывак з жыцця застанецца ў маёй памяці назаўсёды. Увесь навучальны год я марыла пра лета, нават не падазраючы аб тым, што можа здарыцца з намі. Калі мне казалі, што вайна можа прыйсці і ў наш горад, я проста не верыла ў гэта, а дарма. На жаль, вайна прыйшла і да нас. На той момант мне было толькі 14 гадоў і я не зусім ўсведамляла, наколькі гэтая сітуацыя небяспечная. Як і іншыя нармальныя дзеці, я працягвала жыць сваім нармальным жыццём. Штодня мой горад абстрэльвалі. Самае крыўднае і сумнае было тое, што абстрэл выраблялі мае ж землякі.Я ўдзячная тым людзям, якія выходзілі ў абарону нашага горада. Калі б не яны, то, напэўна, і мяне не было б у жывых. Праз два месяцы такіх абстрэлаў усё стала нашмат горш. Абстрэлы пачаліся з цяжкіх гармат. Тады я зразумела, наколькі наша жыццё не важна нікому. Людзі былі проста мясам, па якім стралялі. Да таго часу, многія ў маім горадзе загінулі, як бы гэта не сумна гучала. Самым страшным было тое, што мы не маглі нікуды выехаць, нас папросту не выпускалі з горада. Наш горад хацелі сцерці з твару зямлі.
Прайшло яшчэ некалькі месяцаў, і ў нас з'явілася магчымасць выехаць з гэтага пекла. Але мае бацькі катэгарычна адмаўляліся ехаць у іншы горад, тлумачачы гэта тым, што дзе яны жывуць, там яны і памруць. Як жа мне балюча было чуць гэтыя словы. Тым не менш, бацькі даведаліся аб апошняй арганізацыі, якая вывозіла людзей з майго горада. На жаль, вывозілі толькі дзяцей з некалькімі суправаджаючымі. На наступны дзень мая мама дапамагла мне сабрацца пасадзіла ў аўтобус з астатнімі дзецьмі. Я паспела ўбачыць толькі заплаканыя вочы мамы, пасля чаго аўтобус адправіўся. Я не ведала, куды еду.Калі мы прыбылі, гэта быў лагер. Мне так хацелася патэлефанаваць бацькам і сказаць, што са мной усё ў парадку, што я іх люблю, але не магла, так як з-за штодзённых абстрэлаў сувязі ў нашым горадзе не было, яна з'яўлялася толькі зрэдку.
Я глядзела навіны аб нашым горадзе і разумела, што я магу больш не пабачыцца з сям'ёй. Цэлае лета я толькі і думала пра маіх родных. Майму шчасця не было мяжы, калі сувязь у горадзе з'явілася і я змагла датэлефанавацца да мамы. Яна распавядала, што ў іх усё добра, але я ведала, што яна мяне проста супакойвала. Праз тры месяцы знаходжання ў лагеры, мне паведамілі, што абстрэлы спыніліся, адпаведна і вайна таксама. Усіх дзяцей паволі адпраўлялі назад дадому. Прыехаўшы дадому, я ўбачыла сваіх бацькоў - маму і бабулю. Яны за перыяд вайны, здавалася, пастарэлі на некалькі гадоў. Што тычыцца мяне, то мне здаецца, што я таксама пасталела нашмат. Вайна зрабіла нас старэй.Зараз мы да гэтага часу не можам забыць усё тыя абстрэлы нашага горада. Пасля ўсяго гэтага я зразумела каштоўнасць жыцця. Адчула, як жыць, ведаючы, што ў любы момант цябе могуць забіць.
Хацелася б сказаць напрыканцы, трэба цаніць кожную хвіліну свайго жыцця, шанаваць сваіх родных, блізкіх, бо ніколі не ведаеш, калі наступіць той самы момант, дзе твая жыццё абарвецца.
|
