Школа – гэта другі дом, як кажуць у народзе. Настаўніца першая – гэта другая мама. Класны кіраўнік з пятага па адзінаццаты клас – гэта настаўнік, як цётка, з якой я заўсёды бяру прыклад. Дырэктар – гэта дзядуля, у меру строгі, але ў душы вельмі добры.
Гэтыя простыя ісціны не адразу зразумелыя. У шостым, сёмым, восьмым класе ты лічыш, што ты самы разумны і што гэтыя людзі нічога ў жыцці не цямяць і толькі перашкаджаюць табе жыць. Але ў класе дзевятым, калі на носе экзамены – вучыць шмат, ты разумееш, што ўсё-ткі ты быў не мае рацыю і не дарма гэтыя людзі спрабавалі прызвычаіць да цябе дысцыпліне.
Мне зараз падабаецца хадзіць у школу, бо я вучуся ў дзесятым класе. Гэта той год, калі экзамены ў дзевятым класе былі ў мінулым годзе, а ЕГЭ толькі ў наступным. Хоць усё роўна даводзіцца рыхтавацца, бо ад ЕГЭ залежыць усё маё жыццё – універсітэт, а ў далейшым і праца. Але гэта будзе потым, зараз пакуль можна трохі расслабіцца.
Я хаджу ў школу з задавальненнем – бо тут мае сябры. Не скажу, што мы сядзім і займаемся. Не, мы часта гутарым на ўроках, плануючы будучыя святы і прагулкі. Настаўнікі нас лаюць, але так, для галачкі. Яны разумеюць, што мы як бы дарослыя, але трохі дзеці, якія хочуць, каб пагарэзіць. Вядома, калі тэма сур'ёзная, а мы нічога не ведаем – то настаўнік ставіцца да гэтага строга. Але калі гэта тая тэма, якую ўсе разумеюць – то настаўнік робіць паблажкі.
Мне вельмі шкада, што ў школу трэба хадзіць у форме, а гэта вельмі нязручна. Бо гэта не раскрывае асобу і індывідуальнасць кожнага, наадварот гэта робіць з школьнікаў шэрую масу.
Я хачу, каб ва ўсіх, хто вучыцца і працуе ў школе з'явіўся больш за крэатыўны падыход – бо колькі з'явілася камп'ютэрных тэхналогій, а многія не ўмеюць імі карыстацца на належным узроўні. Я б вельмі хацела, каб школа развівалася як у тэхнічным аспекце, але таксама і ў душэўным.
Да жаль, часта здаецца, што настаўнікам на цябе напляваць – напэўна гэта ўсё з-за маленькай зарплаты. Калі я даведалася аб тым, колькі яны атрымліваюць – я іх пашкадавала, так як гэтыя грошы не стаяць выдаткаваных нерваў і здароўя.
Школа – для мяне была, ёсць і будзе другім домам. Я часта скарджуся на яе, але гэта не значыць, што я яе не люблю. Я думаю, што калі ў мяне будуць дзеці – то я прывяду іх у маю школу. І мая першая настаўніца схопіцца за галаву і скажа: «Ой, памятаю цябе. З табой было шмат прыгод. Дайце адразу валакардын». А я скажу ёй: «Вось вам два флакона, бо мае дзеці ўсё ў мяне».
Дзякуй школе за тое, што яна дорыць мне пастаянна веды, вучыць мяне чаму-то, дае добрых сяброў і выдатных настаўнікаў.
|
