Маё ўражанне аб рамане "Партрэт Доріана Грэючы"
Вось і прачытаў я гэты твор сусветнай класікі. Аб ім досыць шмат кажуць, і было цікава ўзяцца за гэтую кнігу.
Такім чынам, у «Партрэце Доріана Грэючы» распавядаецца пра маладога чалавека, чыстым і светлым, ступіўшым на шлях задавальнення, але задавальнення скажонага і разбэшчвае. На гэтым шляху ён робіць жудасныя рэчы і, у рэшце рэшт, гіне ад сваёй жа рукі.
У цэлым мае ўражанні ад кнігі засталіся станоўчымі.
Першае на што я звярнуў увагу гэта прадмову. Яно прымушае задумацца аб сэнсе мастацтва і ў асаблівасці літаратуры ў нашым жыцці. Калі казаць, абапіраючыся на прадмова, то я лічу, што кніга «Партрэт Доріана Грэючы» напісана добра і гэта выдатнае твор мастацтва, але называць яго такім у поўнай меры не хочацца, таму што гэта твор карыснае, а Оскар Уальд напісаў, што «ўсякае мастацтва бескарысна», а значыць гэта не проста твор мастацтва, а паказальнік ўсім людзям.
Далей жа ідзе апавяданне пра жыццё герояў рамана.
Мне спадабаўся стыль выкладу, апісання герояў – аўтар прапрацаваў усё да дробязяў і стварыў геніяльныя вобразы і выдатна апісаў час і месца, дзе адбываліся падзеі.
Герой, які больш за ўсё мне спадабаўся гэта Бэзил Холлуорд. Мастак, сэрца якога мае сумленне, сэрца чулае і добрае. Яго погляды на жыццё і мастацтва мне вельмі спадабаліся. Ён вельмі шануе свае карціны, бо кожная карціна гэта часцінка яго самога. Да людзей ён ставіцца з павагай, ён разумее іх, але, на жаль, з-за сваёй вялізнай любоўю да Дориану, Бэзил не заўважыў згубнай гнілі ў яго душы. Вельмі шкада, калі мастак у канцы твора гіне.Вядома, гэта здарылася, напэўна, таму, што ён быў добрым, але лепш ужо загінуць добрым, чым пакутліва памерці, будучы злым і ненармальным, як гэта здарылася з Дорианом.
Галоўны герой рамана. Ён добры хлопец, які лёгка паддаецца ўплыву лорда Генры. Сам лорд мне і спадабаўся і няма. Ён шмат разважае і некаторыя разважанні яго здаюцца вельмі талковым. Але ён часта кажа аб гедонизме і розных відах задавальнення, аб подлай жыцця, але сам так не паступае, ён жыве, не пераступіў усталяванай маралі, а Дориан жа, верачы на слова Генры, падае ў глыбіні распусты.
Думаю, праблема Доріана ў тым, што ён не думаў крытычна. Ён верыў лорда Генры, а на яго жыццё зусім не глядзеў, а Бэзила – таксама свайго сябра ён зусім не хацеў слухаць і наведваць.
У рамане не паказваюцца ўсе злачынствы Доріана, але дастаткова і таго, што там ёсць: давядзенне да самагубства дзяўчыны, забойства, захапленне опіюмам, жорсткасць, пыху. У канцы рамана Дориан глядзіць тая свой партрэт і рве яго і гіне, ператварыўшыся ў агіднага старога, якім была яго душа. Вобраз Доріана і выклікае жаль і агіду.
Я лічу, што трэба сачыць за сабой і сваімі пачуццямі і заўсёды паступаць шчыра, каб у адзін цудоўны дзень не ператворыцца ў Доріана Грэючы і не стаць жахлівым старым з распусных позіркам.
|
| Категорія: 10-ы клас | Додано: 24.10.2017
|
| Переглядів: 933
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
