Мой родны горад невялікі, але мае старажытную гісторыю. Ён уваходзіць у Залатое кольца Расіі і называецца Растоў.
Калісьці горад быў цэнтрам княства і меў вялікае палітычнае значэнне. А цяпер мне часам здаецца, што ён спіць. І сняцца яму сны аб мінуўшчыне велічы і тых людзей вядомых, што хадзілі калісьці па гэтых вуліцах.
Многае памятаюць старажытныя сцены гарадскога крамля, і трывожны набат пры набліжэнні войска польскага, і смуту грамадзянскай вайны.
Клопатамі мясцовых купцоў быў адноўлены крэмль, і цяпер можна прагуляцца па бруку яго двара. Паслухаць дзівосны перазвон званоў знакамітай растоўскай званіцы, пабадзяцца па пераходах, дзе здымалі вядомую камедыю "Іван Васільевіч мяняе прафесію".
Тут кожны камень дыхае гісторыяй. І яе вельмі важна ведаць, бо без памяці аб мінулым няма будучыні.
Сярод маіх землякоў ёсць героі Вялікай Айчыннай вайны і вядомы касманаўт.
У горадзе шмат старадаўніх будынкаў, пабудаваных яшчэ да рэвалюцыі. Будавалі іх растоўскія купцы. Гэта не толькі жылы дома.
На сродкі купца Кекина была пабудавана выдатная гімназія для дзяцей, у будынку і цяпер знаходзіцца сярэдняя школа. Гэта адно з самых прыгожых будынкаў у горадзе.
Прыемна пабадзяцца па вуліцах з мамай, яна шмат ведае пра гісторыю краю і вельмі цікава распавядае.
Мой горад прыгожы летам, ён патанае ў зеляніне, а з возера дзьме прыемны ветрык. Восень афарбоўвае дрэвы ў традыцыйную жоўта-чырвоную палітру, надаючы вуліцах і скверах адмысловае зачараванне.
Растоў выдатны зімой. У ціхі зімовы вечар, калі ўся прырода спіць, узнікае невымоўнае адчуванне нерэальнасці таго, што адбываецца. Быццам трапіў у цудоўную зімовую казку. І па заснежанай вуліцы вось-вось помчатся сані Дзеда Мароза.
Я люблю бываць у гарадскім парку. Там цудоўныя дарожкі пад стогадовымі дубамі, лавы для адпачынку. І летам працуюць атракцыёны. А дарожкі вядуць да набярэжнай, бо горад стаіць на беразе старажытнага возера.
Гледзячы на возера, міжволі задумваешся аб тым, што яго хвалі так жа ціха набягалі на бераг і сто, і тысячу гадоў таму.
І, напэўна, які-то хлопчык гэтак жа любаваўся чайкамі і марыў пра будучыню. Ці сядзеў з вудай на беразе і лавіў маленькіх окуньков.
Я вельмі люблю свой горад, ён вельмі прыгожы.
Мая мара — стаць ваенным, каб абараняць мір на зямлі. Тады мірна жыць будуць усе людзі на планеце, і ў маёй краіне, у маім родным горадзе. Залатыя макаўкай манастыроў так жа будуць адлюстроўвацца ў спакойных водах возера, а па дарожках парку будуць шпацыраваць гараджане.
На працягу ўсяго года ў наш горад прыязджаюць турысты з усяго свету, каб палюбавацца старажытнай архітэктурай. Ад'язджаючы, яны вязуць незабыўныя ўражанні аб прыгажосці нашага краю.
