Вобраз «маленькага чалавека» вядомы ў рускай літаратуры з пачатку XIX стагоддзя. Найбольш ярка гэтую тэму пазначылі ў сваёй творчасці А. С. Пушкін і М.У. Гогаль. Аднак нельга абыйсці бокам рускага пісьменніка І. А. Ганчарова.
Першапачаткова аўтар знакамітага рамана спрабаваў сябе як нарысіст. У пэўнай меры назірання за жыццём людзей дапамаглі яму стварыць твор «Абломаў», у якім падымаюцца многія актуальныя тэмы.
Здавалася б, «маленькім чалавекам» можна назваць слугу Абломава. Вядома, гэта так, бо ён практычна не мае правоў. Усё-ткі Захар належыць да сялянскаму саслоўю. Толькі вось у рамане ён паўстае не такім бяспраўным, як станцыйны наглядчык у аднайменнай аповесці А. С. Пушкіна. Захар подворовывает, задаволены жыццём. Яго асабліва ніхто не напружвае.
Аўтар рамана «Абломаў» паступова раскрывае перад чытачамі думка аб тым, што Ілля Ілліч Абломаў сам з'яўляецца «маленькім чалавекам». І гэта паступова становіцца відавочнай думкай. Варта прывесці аргументы, каб разгледзець дадзеную пазіцыю.
У рамане ёсць адна выдатная кіраўнік, вядомая чытачам як «Сон Абломава». У ёй Ілля Ільіч адчувае сябе шчаслівым чалавекам. Калі сны выносяць яго ў краіну дзяцінства. Калі ён прачынаецца, то паступова шчасце выпараецца, як рэшткі сну. Значыць, Ілля Ільіч хоча вярнуцца ў дзяцінства, дзе за яго вырашалі праблемы. Ён баіцца рэальнага свету.
Па меры праходжання рамана ў свядомасці чалавека адбываецца адкрыццё іншага моманту. Ілля Абломаў баіцца змагацца за шчасце. Ён саступае Вольгу свайму сябру Штольцу. І ў гэтым учынку заключана бяссілле. Дваранін змірыўся са сваёй доляй, нагадваючы бедных сялян, якія не маюць сілы для рашэнняў. Толькі вось у іх няма правоў, а ў Абломава адсутнічае сіла волі. Так хіба ўсё гэта не робіць Іллю Ільіча «маленькім чалавекам»?
| 
