Калі пачыналася Вялікая Айчынная Вайна, Яўгена Еўтушэнка было ўсяго 9 гадоў. Але з якой болем піша ён аб тых суровых гадах. У сваіх творах ён не піша непасрэдна аб падзеях тых дзён, аб баявых дзеяннях. Яны нясуць хутчэй дзіцячае ўспрыманне тых падзей. Але паэт знаходзіць на столькі насычаныя словы і абароты прамовы, што здаецца, чытач сам становіцца удзельнікам тых падзей.
У сваім вершы "Франтавік" паэт распавядае, як ён з сябрам Васькам назіраў за параненым франтавіком. Як стыне хлапечы сэрца пры выглядзе куміра сельскіх хлапчукоў. "Хрумсткі, бравы франтавік" запрашае хлопцаў у хату, туды, дзе гуляе музыка, танцуюць дзяўчаты. Але хлопцам усё роўна што робіцца вакол. Яны "глядзелі, як на Бога", на байца, любаваліся, як прыгожа ён не варушыў перавязанай рукой, слухалі яго гісторыі подзвігі. Але раптам хлопцы пачулі яго словы, звернутыя да дзяўчыны Пятровай Глаше: "Якія вашы зусім асаблівыя вочы".Але ж гэтыя ж словы ён зусім нядаўна казаў на ганку хаты зусім іншы дзяўчыне. І вось тут паэт як бы падводзіць рысу, паказваючы расчараванне хлопцаў, якім стала сорамна за франтавіка. І гэта ўспамін праз шмат гадоў засталося ў сэрцы хлопчыкаў і дзяўчынак.
Зусім у іншым стылі напісаны "Бабін Яр". Гэта не верш-успамін, а супастаўленне паэта з ахвярамі Бабінага Яра. Ён бачыць сябе тое юдэем, бредущим па Егіпту, то Дрейфусом, якія знаходзяцца за кратамі, то хлопчыкам у Беластоку, які бачыць, як "Пад рогат: "Бі жыдоў, ратуй Расею!" - гвалціць вятроўніка маці маю.". З якім болем ён распавядае аб сваіх перажываннях ўсіх гэтых падзей! Ён не заклікае людзей да помсты, але ў кожным слове тут чуецца боль аб расстраляных. І як клятва гучаць яго словы: "Нішто ўва мне пра гэта не забудзе!". Гэта яго гімн антысемітызму.
Але найбольш вядома яго верш "ці Хочуць рускія вайны", якое пасля стала песняй, звернутай да ўсё жыхарам Зямлі як заклік да міру, як зацвярджэнне - рускім вайна не патрэбна. Рускія ўмеюць ваяваць, і "не толькі за сваю краіну салдаты гінулі ў тую вайну". Яны паклалі свае жыцці за тое, каб "Людзі ўсёй зямлі спакойна ноччу спаць маглі". Але яны не хочуць, каб зноў гінулі салдаты, каб маці гублялі сваіх сыноў.
Тры вершы пра вайну - тры розных пункту гледжання. Але ва ўсіх іх, як і іншых сваіх творах паэт выступае як трыбун, які заклікае да міру, які асуджае вайну ва ўсіх яе праявах.
