Большасць людзей часта кажуць, што настаўніца гэта другая мама. Перагортваючы сваю школьную жыццё ў галаве, я задумалася, а колькі школьных мам было ў мяне. Адказ просты: іх шмат, і кожная настаўніца па-свойму прыгожая. Але, як для мяне, самай роднай, той, якая была ў жыцці ў кожнага чалавека, яна дайшла да кожнага сэрца, становіцца першая настаўніца.
Строгая, амаль заўсёды з сур'ёзным выразам твару, з гучным голасам, але такая добрая і якая разумее – гэта мая першая настаўніца. З ёй я пазнаёмілася яшчэ некалькі гадоў таму, прыйшоўшы з бантамі на галаве і ранец за плячыма ў тады яшчэ зусім незнаёмае мне месца. Перада мной была яна - святочна апранутая маладая жанчына, невысокага росту, з прыгожымі доўгімі валасамі, вялікімі прамяністымі вачыма і зіхатлівай усмешкай. Яна сустрэла нас у школе гасцінна, для яе, як і для нас – першакласнікаў, гэта быў вельмі важны дзень, які азначаў пачатак нашага сумеснага падарожжа па краіне ведаў.Клас быў вельмі прыгожа упрыгожаны, усюды весялі шары і прыгожыя званочкі з плакатамі. Тады мы зусім не ўсведамлялі, што такое школьная жыццё, дружны клас, складзены калектыў.
Успамінаючы гады з маёй першай настаўніцай разумею, што было вельмі шмат шчаслівых момантаў. Вядома, былі і слёзы, дрэнныя адзнакі, заўвагу, напэўна, як і ў любым класе. Але тыя гады былі самымі шчаслівымі момантамі ў маім жыцці. Сёння я гатова шмат разоў дзякаваць сваю першую настаўніцу, што яна выхавала ўва мне чалавечыя якасці, ўклала ў мяне бясцэнны груз ведаў, дапамагла набываць сабе сапраўдных сяброў і займаць годнае месца ў калектыве. Цяпер я ўсведамляю, што гэта велізарная праца.Нават у нейкія моманты хочацца папрасіць прабачэння за нявывучаныя вершы, за задачы, якія не змагла вырашыць, за тое, што бегалі на перапынку і за ўсё, што ў цэлым магло засмуціць яе, часам нават да слёз. Антон Паўлавіч Чэхаў сказаў: «Хто не можа ўзяць ласкай, той не возьме і строгасцю». Дык вось, мая першая настаўніца ўзяла і тым, і іншым. Яна змагла выканаць гэтую нялёгкую задачу, дастукаліся да нашых сэрцаў!
Часта людзі кажуць: «Настаўніца - другая мама». Гэта, несумненна, так, але самая родная «другая мама», тая, якая была ў кожнага чалавека, тая, што запала ў душу навекі, - гэта першая настаўніца. І калі б я магла вярнуцца назад, я несумненна правяла яшчэ чатыры гады седзячы за партай у класе са сваёй першай настаўніцай.
|
