Праблема бацькоў і дзяцей у рамане І. С. Тургенева «Бацькі і дзеці»
У дзяцінстве адзінымі настаўнікамі і лепшымі сябрамі для нас былі бацькі. З цярпеннем і любоўю, укладваюць у свайго спадчынніка таты і мамы мудрасць саветаў, маральныя каштоўнасці. Але дзеці сталеюць. Светапогляд пашыраецца, і мы без аглядкі кідаемся ў вір новых, небяспечных і рэвалюцыйных выклікаў сучаснасці.
Усё часцей ўспыхваюць канфлікты паміж бацькамі і дзецьмі. Вечнае супрацьстаянне пакаленняў. Канфлікт ранейшага кансерватыўнага парадку і сучасных рэвалюцыйных перакананняў.
Іван Сяргеевіч Тургенеў закранае праблему бацькоў і дзяцей у пераломны момант гісторыі рускага грамадства. Шасцідзесятыя гады 19 стагоддзя для Расіі характарызуецца пераходам ад старога дваранства і арыстакратыі да дэмакратычнай інтэлігенцыі. Грамадскі канфлікт кансерватызму і нігілізму.
Увасабленнем рэвалюцыйных настрояў у рамане з'яўляецца Яўген Базараў. Велізарная ўнутраная сіла, энергія, якая б'е ключом і востры розум ўласцівая Базарава, а таксама некаторая змрочнасць і адрыньванне знешняга свету. Малады чалавек прысвячае сябе прыродзе, лечыць людзей і даследуе новыя гарызонты навукі. Ён незразумелы тым, хто жыве перажыткамі свецкіх раўтаў, зацыклены на сваім знешнім выглядзе і праводзіць дні ў гультайства і глупства.
Яго прамой супрацьлегласцю выступае Павел Пятровіч ў накрухмаленых кашулях, нацерты чаравіках і арыстакратычнай манерностью. Менавіта ён становіцца галоўным апанентам у спрэчках пра матэрыялізму і рэалізме, аб становішчы народа, аб важнасці навукі супраць ўмеранага забыцця ў ўстаялася становішчы рэчаў.
У самай Базарове змагаюцца супярэчлівыя пачуцці. Ён горача любіць сваіх бацькоў і марыць стаць для іх добрым сынам, каб ім ганарыліся. Але розумам ён адхіляе іх жыццёвы парадак. Базарава брыдка абмежаванасць мыслення і нежаданне развівацца. Ён адхіляе ўсе, што можа пазбавіць індывідуальнасці, у тым ліку, і пачуццё любові.
Ганна Сяргееўна Адзінцова стала сапраўдным выпрабаваннем усіх перакананняў маладога нігіліст. Халодная, адзінокая і абыякавая жанчына, якая не здольная кахаць. Пачуцці Яўгена яна прымае як належнае. Абудзіць густ да жыцця, напоўніць яе існаванне сэнсам і яркімі фарбамі спрабаваў Базараў дарэмна. Ён глыбока і балюча ўсведамляе, што акрамя формул і хімічных рэакцый ёсць што-то важней. Але Ганна так і не адраклася ад свайго адзіноты ў сваім ціхім абмежаванай свеціку. У гэтым яе трагедыя і недасканаласць. Вобраз Одинцовой толькі дапамог раскрыць чытачу глыбіню душы Яўгена Базарава.
Канфлікт бацькоў і дзяцей актуальны ва ўсе часы. Таксама нязменным застаецца і тое, што няма нікога з іх радней і бліжэй.
