Сачыненне на тэму «Растанне», грамадазнаўства, 10-ы клас
Я зірнуў на гадзіннік, а пасля перавёў адсутны погляд на экран мабільнага. Напэўна, менавіта так людзі і павінны расставацца: без слёз, пабітай посуду, істэрык і тоны мата. Менавіта так... Спакойна развітвацца і класці трубку, быццам нічога і не было: гэтых пацалункаў, недарэчных абяцанняў, моцных абдымкаў, рэўнасці... Абсалютна нічога. Проста пакласці тэлефон, разумеючы, што гэта і ёсць канец. Сапраўдны. І ўжо ніхто не патэлефануе, не прыедзе і не будзе прасіць вярнуцца і дараваць.Менавіта тады, калі ты ўжо не будзеш плакаць, крычаць або казаць кожнаму сустрэчнаму аб тым, што ўсё скончылася, усё сапраўды скончыцца. Проста гаворачы па тэлефоне, стрымліваць якія-то па-дурному стомленыя слёзы, вы ўсміхнецца ў розных канцах горада, дзякуючы Богу за тыя моманты, што вы калі-то перажылі ўдвух.
Перастаеш ненавідзець хвіліны, праведзеныя з ім ці з ёй, спрабаваць што-то забыць, выкінуць падарункі, падораныя калісьці са збянтэжаным тварам або, наадварот, нахабнай ухмылкай... Калі, перад тым, як пакласці трубку, на тым канцы провада цябе проста ціха пажадаюць поспеху... Хай найграна, як-то фальшыва, але ўсё ж пажадаюць. І ў адказ ты толькі амаль бязгучна шепнешь "Бывай". Праз сілу, не жадаючы гэтага рабіць, ты наважышся зрабіць крок, адпускаючы тое, што больш табе не належыць.
Гэта адбываецца, як у нас у школе: здаў сшытак з диктантом, але тут жа ўспомніў, што дапусціў памылку... Але ніхто не дасць шанцу выправіць, скарыстацца карэктарам або гумкай. Ніхто не будзе вінаваты, бо гэта ты дапусціў памылку, менавіта ты, а не хто-небудзь іншы, у цябе будзе магчымасць зрабіць работу над памылкамі. Але гэта будзе зусім іншы дзень, іншы дыктоўка, а адзнака ў дзённіку за недарэчную памылку друку ўсё ж будзе стаяць, нагадваючы аб тым, самым першым дыктоўцы...
І крыўда На сябе, на сваю дурасць, на свае ж неапраўданыя надзеі будзе яшчэ тлець дзе-то вельмі глыбока і вельмі доўга. І ўжо новыя асобы, новыя справы, клопаты і нейкая непатрэбная мітусня вакол цябе. І ты прывыкаеш... Ведаеце, мы ўсё калі-небудзь прывыкаем: будзь то новая кватэра, новае пасцельная бялізна або новы чалавек у нашай жыцця. Але ўсё будзе па-іншаму - не горш, не лепш, але і не так, як раней. Ты і сам будзеш мяняцца. Неўсвядомлена, неахвотна і, можа, не падазраючы пра гэта...
|
