Не сакрэт, што сучаснае пакаленне мала чытае вершы. Раней, людзі больш цікавіліся паэтамі, вершамі, іх творчасцю. Прайшоў час, і школьнікі сядзяць сёння ў інтэрнэце, перапісваюцца ў сацыяльных сетках, і мала цікавяцца вершамі. Праўда, засталіся яшчэ аматары вершаў. Пішуць любоўныя вершы дзяўчатам, віншаванні на святы.
Але, паэзія, як-то знемагла. Няма вялікіх, буйных і яркіх твораў. Няўжо на рускай зямлі перавяліся вялікія паэты? Не будзе новага Ясеніна, Пушкіна, Цютчава?
Хацелася б верыць, што руская зямля явіць нам яшчэ не аднаго вялікага паэта, які стане ў адзін шэраг з лепшымі прадстаўнікамі расейскай паэзіі. Паэзія прыцягвае да сябе ўвагу тым, што ў кароткіх вершах, можна выказаць усё тое, што сабралася на душы. Выказаць любоў да свету і навакольнага, у прыгожых словах і выразах. Проза на такое не здольная.
Не дзіўна, што паэзія жывая на працягу тысячагоддзяў.
Яшчэ старажытныя грэкі і рымляне практыкаваліся ў стихотворчестве. Атрымлівалася гэта ў іх добра. Успомніць, хоць бы Гамера або Авідзія.
Вершы не павінны падабацца ўсім. Не ўсе людзі іх разумеюць і цэняць. Многія, лічаць вершы чымсьці лішнім і непатрэбным. На самай справе такія людзі проста не разумеюць усёй хараства і прыгажосці паэтычнага слова. Але тыя, хто разумеюць, проста шчаслівыя. Ім вельмі пашанцавала, што яны могуць зразумець і ацаніць прыгажосць найбольш прыгожых вершаў.
У самыя радасныя і ў самыя цяжкія моманты свайго жыцця, чалавек складаў вершы. Напэўна, гэта закладзена ў яго прыродзе – складаць вершы. Бо, вершы, як і песня, дапамагаюць чалавеку пераадольваць жыццёвыя цяжкасці. Не падаць перад няўдачамі.
Упэўнена глядзець у будучыню. Пераадольваць усе жыццёвыя перашкоды. Паэзія – гэта голас чалавека. Голас, які нічым не заглушыць. Нават вельмі далёкі ад свету прыгожага і паэзіі чалавек, хоць раз у жыцці складаў вершы. Хай трохі. Няхай усяго адзін раз. Але складаў.
Нароўні з мужчынамі, вельмі прыгожыя вершы складаюць жанчыны. Тут хочацца ўспомніць Ганну Ахматаву з яе цудоўнымі вершамі. Без перабольшання, яе вершы лепш многіх напісаных паэтамі-мужчынамі. Ахматава вельмі тонка адчувала навакольны яе свет, і вельмі ўдала выказвала ў сваіх вершах. У гэтым лёгка пераканацца, калі прачытаць некаторыя з яе вершаў.
Не, паэзія не памерла. Яна яшчэ праявіць сябе ў новых паэтаў і творах. З'явяцца яшчэ свеце выбітныя паэты. Хочацца ў гэта шчыра верыць. Інакш, чалавек перастане быць чалавекам, а гэтага вельмі не хацелася б. Паэзія жывая, і будзе жыць вечна.
