Сачыненне па аповесці Льва Мікалаевіча Талстога «Смерць Івана Ільіча»
Гэта твор Льва Мікалаевіча Талстога аб тым, што думае чалавек на парозе смерці, яго перадсмяротныя перажыванні і ацэнка ўласнай жыцця. Герой гэтага аповяду, вельмі паспяховы чалавек, суддзя, якому лёс спрыяла ва ўсім.
Ён лёгка падымаўся па службовай лесвіцы, і быў чалавекам высокіх маральных прынцыпаў, хоць, як сцвярджае аўтар аповеду, часам, каб дагадзіць вышэйстаячым гаспадарам, адступаў ад гэтых прынцыпаў, апраўдваючы сябе тым, што, "калі гэта адобрана звыш, значыць гэта законна".
Уся жыццё яго была ўзгоднена з вышэйстаячымі інстанцыямі, нават выбар жонкі ён рабіў прыслухоўваючыся да меркавання начальства, ажаніўшыся толькі таму, што трэба ажаніцца, бо так прынята ў прыстойным грамадстве.
Усё ў жыцці ішло добра да гэтага моманту, шлюбная жыццё, не прынесла яму шчасця, жонка придиралась да яго па любому нагоды, праяўляла да мужа рэўнасць і была вельмі наравістай, сварлівай жанчынай.
На службе стаўленне таксама сапсаваліся, як-то яму аддалі перавагу іншага чалавека, якога прызначылі на высокую пасаду, славалюбівыя душа Івана Ільіча абурылася гэтым, ён заклікаў высокіх заступнікаў з Пецярбурга і неўзабаве атрымаў зайздроснае павышэнне з добрым дараванне.
І зноў жыццё радуе чыноўніка, і вось, ён у новай кватэры, робіць рамонт, выпадкова Іван Ільіч зваліўся з лесвіцы, пры гэтым падзенні ударыўшы бок, неўзабаве удар праходзіць, жыццё б'е ключом, на службе ўсё добра і жонка цалкам задаволеная новай жыццём.
Між тым, боль у баку зноў з'явілася і мацнела з кожным днём, хвароба становіцца пакутлівай, і ў галаву прыйшла думка аб тым, што ён памрэ. У той жа час, хворы пераасэнсоўвае ўсё сваё жыццё і разумее, што ўсё, што было зроблена ў жыцці, было пустое і марнае.
Адзінае суцяшэнне ён знаходзіць у зносінах з простым мужыком Герасімаў, яго прастата і сумленнасць пабілі яго, акрамя таго Герасім шчыра сострадал паміраючаму. Іван Ільіч баяўся смерці да апошняй хвіліны, а калі яна прыйшла, ён убачыў святло, «Закончана смерць, яе няма больш», - сказаў ён паміраючы.
У апошні момант, ён зразумеў, смерць гэта вызваленне, ад болю, ад хлусні, ад людзей, і смерць апынулася не страшнай старой з касой, а святлом якія адкрываюць дзверы ў новае, вечнае жыццё.
|
| Категорія: 10-ы клас | Додано: 24.10.2017
|
| Переглядів: 624
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
