Незгладжальнае ўражанне зрабіў на мяне раман Фёдара Міхайлавіча Дастаеўскага "Злачынства і пакаранне". У ім таленавіты пісьменнік максімальна раскрыў свае грані філосафа і псіхолага. Свае ўласныя думкі і развагі Дастаеўскі транслюе праз галоўнага героя - Раскольнікава.
Злосць ад бяссілля пераадолець сваю галечу штурхаюць маладога чалавека на злачынства. Ён забівае бабульку-працэнтніцу. Як быццам дзеля лёгкай нажывы. На самай справе ў гэтым акце ён знайшоў выхад сваёй злосці і крыўды. А ў якасці апраўдання перад самім сабой ён прыдумляе тэорыю аб тым, што такім чынам помсціць за ўсіх абяздоленых. Асабліва за Сонечку Мармеладову.
Працягваючы капання ў сабе Раскольнікаў пачынае дэградаваць фізічна і разумова. Уласнымі думкамі ён літаральна разбурае свой мозг. Радзівон пастаянна знаходзіцца ў пошуку мяжы паміж дабром і злом. Галоўны пытанне, які не дае яму спакою: ці можна злым дзеяй выкаваць сабе шчасце ці хаця б задаволенасць? Надыходзіць момант, калі ён ужо не ў стане самастойна разабрацца ў сабе і сапраўдных, карэнных прычынах свайго ўчынку.
У кульмінацыі творы: прызнанне Соне. У ім Раскольнікаў разносіць на трэскі ўсе свае довады і зміраецца з тым, што ён проста злыдзень і нікчэмнасць, які забіўшы няшчасную бабульку, папросту забіў самога сябе.
Сваім раманам Фёдар Міхайлавіч Дастаеўскі, зусім неприемлющий гвалту, супрацьпаставіў сябе гарачым галовам таго часу, рэвалюцыянерам, якія апантана заклікалі "Русь да сякеры".
Мабыць, гэта проціпастаўленне можна лічыць галоўнай мэтай творы. Дастаеўскі усімі сіламі хацеў паказаць, што злом дабро не робіцца.
