Блазаны існавалі ўжо ў глыбокай старажытнасці. У антычнай Грэцыі яны забаўлялі натоўп падчас гарадскіх свят, у больш позні час нярэдка выконвалі ролі прыдворных жартаўнікоў. Першае гістарычнае згадка пра шуте датуецца III тысячагоддзем да н. э. і было знойдзена ў Егіпце. У сярэднія стагоддзя практычна ў кожнага двараніна быў уласны шут які пацешнымі выхадкамі, песнямі і апавяданнямі смяшыў гаспадароў і гасцей падчас баляванняў і забаў.Першапачаткова на падобныя пасады аддавалі перавагу браць калек (карлікаў, гарбуноў) і разумова непаўнавартасных людзей («дурняў», «юродзівых»), У эпоху Адраджэння распаўсюдзілася мода на шутаў-гуманістаў; цяпер прыдворны весялун павінен быў мець добрае выхаванне, ведаць мноства анекдотаў, гуляць на музычных інструментах, складаць песні і выконваць іх, а галоўнае, у любой сітуацыі вокамгненна знаходзіць дасціпны, трапны і, часцей за ўсё, з'едлівы адказ. У познім сярэднявеччы пры дварах еўрапейскіх манархаў пасаду блазна, як правіла, займаў дваранін.З усталяваннем абсалютызму, калі манархі засяродзілі ў сваіх руках усю паўнату ўлады, прыдворныя блазны сталі рэдкім з'явай і з часам зніклі зусім.
Блазаны нярэдка станавіліся героямі літаратурных твораў. Звычайна іх малявалі мудрацамі, што хавалі вастрыню розуму жартамі і стракатай смешны адзеннем. Такі, напрыклад, Оселок ў п'есе У. Шэкспіра «Як вам гэта спадабаецца», які кажа: «Дурны думае, што разумны, а мудры цвёрда ведае, што дурны». Адным з найбольш вядомых маляўнічых малюнкаў блазна з'яўляецца партрэт Станьчика (прыдворнага блазна польскіх каралёў Жыгімонта I Старога і Жыгімонта II Аўгуста) пэндзля вядомага жывапісца Яна Матэйкі. У сусветнай жывапісу трагічныя вобразы шутаў-карлікаў ствараў Дыега Веласкес.
Блазаны часта насілі характэрную вопратку, выделявшую іх з натоўпу - напрыклад, сярэднявечныя гравюры малююць іх у рознакаляровых строях, упрыгожаных металічнымі бляшкамі і бубенцамі, з шырокім каўняром, выразаным зубчыкамі. Галаву блазна, як правіла, ўпрыгожваў востраканечны каўпак, да якога ў XV ст. дадалі «асліныя вушы», якія звісаюць па баках, а таксама мноства званочкаў. Штукарскі кій (кадуцей) на першых сітавінах быў просты палкай, а пазней ператварыўся ў дэкаратыўную булаву з выразанай на канцы галавой блазна.Прыдворны блазан эпохі Рэнесансу, наадварот, знешне ні чым не вылучаўся сярод астатніх дваран.
