Сябры - павінны быць сумленнымі паміж сабою. Яны ўмеюць ўзгадняць думкі і прыслухоўвацца адзін да аднаго. Яны не пакідаюць, калі непрыемнасці прыходзяць да аднаго, а застаюцца, каб «падаць руку». Такія адносіны падобныя да скарбаў, якіх у наш час сустракаецца ўсё менш і менш. Чым больш я жыву, чым больш пазнаю гэты свет, - я разумею і адчуваю, што знайсці надзейнага сябра ў гэтым вар'яцкім, цвёрдым, няправільным свеце цяжка.
Паводле майго разумення дружбы, сябры гэта тыя людзі, якія прымаюць недахопы адзін аднаго. Яны падсвядома ўплываюць на стан душы. Яны, бескарысліва, падаюць руку дапамогі, пры гэтым, не разглядаючы вас, як вобраз ўзбагачэння або атрымання нейкай карысці ад сваёй дапамогі.
Ёсць вельмі шмат сведчанняў, якія паказваюць, як і чаму мае так званыя сябры здраджвалі мяне ўвесь час. Ніжэй я буду казаць аб адным з маіх сяброў, аб выпадку, які адбыўся са мной, пасля чаго я пераканаўся, што сябры бываюць эгаістычныя. Памяць з майго мінулага пастаянна нагадвае маёй асобы - мой лепшы сябар зноў і зноў аддаў мяне.
Калі я вучыўся ў сярэдняй школе, я сустрэў некалькі лепшых сяброў, адзін з іх быў асаблівым. Мы гулялі разам. Нават грошы дзялілі, якія мелі. Такое стаўленне зрабіла нас настолькі блізкімі, нібы браты па крыві. Як і яго бацькі мяне, так і мае вельмі добра яго ведалі. Мы нават мяняліся адзеннем, што нават бацькі не даведваліся нас са спіны.
У год заканчэння дзевятага класа, гэта быў мой апошні год навучання ў гэтай школе, я пачаў настойліва цікавіцца дзяўчатамі. Так, я хацеў мець дзяўчыну! І гэтая думка пастаянна была ў маёй галаве, прыглядаючыся - хто мяне цікавіць больш за ўсё.
Збылося! Я яе знайшоў, у яе было вельмі шмат якасцяў, якіх іншыя дзяўчаты не мелі. Мы былі разам больш за пол года, і хто б мог сказаць, што гэта мала? Для мяне гэтая дзяўчына была багіняй, яна была адзіная і я яе любіў.
Неаднаразова здаралася так, што вольны час мы праводзілі разам - я, мая дзяўчына і мой лепшы сябар. Адзін глядзеў на нас увесь час, і ўвесь час паўтараў: «Як табе пашанцавала з такой выдатнай дзяўчынай»!
Нядоўга цягнулася такое шчасце, аднойчы я даведаўся, што яны без мяне гулялі, і аднакласнікі бачылі як тыя цалаваліся, - гэта як нажом па сэрцы, і я не паверыў, ці дакладней, не хацелася верыць. Але дадзены выпадак стаў першай кропкай на шляху да нашага растання...
Акрамя таго, ён мяне яшчэ і падставіў. Папрасіў пазычыць грошы, нібыта на нейкую важную куплю, і я не пытаўся на што менавіта, мы ў той час давяралі адзін аднаму. Вось я і папрасіў у бацькоў кругленькую суму для свайго лепшага сябра. Аднак, пазней я даведаўся, што ён, атрымаўшы грошы, прайграў іх у азартныя гульні. У выніку сродкаў не аддаў, і нават не папрасіў прабачэння.
Шукаючы прычыну ва ўсім, што адбылося, у тым чаму наша сяброўства не доўжылася вечна, - я не знаходжу вельмі шмат тлумачэнняў. Адно з такіх, гэта тое, што я быў занадта залежным ад маіх сяброў. Я дзяліўся сваімі сакрэтамі і пачуццямі. Я ахвяраваў сваю асобу дзеля дружбы.
Сябры – гэта групы людзей, якія дапамагаюць адзін аднаму, ім камфортна адзін з адным, і падтрымліваюць адзін аднаго. Аднак, яны могуць разбурыць наша пачуццё чалавечай годнасці. Яны могуць захапіць усё, што ў вас ёсць і сысці назаўжды. Сябры могуць прынесці шчасце або дапамагчы, каб вы атрымалі поспех. Але ў той жа час можа быць наадварот, уся атрыманая дапамога можа здацца мізэрнай на фоне таго, колькі гора сябар можа прынесці.
На вынік такая прыказка "чым больш любові вы атрымліваеце, тым большай болем вы плаціце".
|
