Супярэчлівы вобраз праведніка Івана Флягіна у аповесці «Зачараваны вандроўнік» Н.З. Ляскова
Тэма праведничества даўно займае розумы рускіх пісьменнікаў. Шмат было напісана пра ахвярнасць дзеля дабра Радзімы. Аднак Н.З. Ляскоў вырашыў паказаць праведніка, які здзяйсняў памылкі.
Іван Флягин з дзяцінства рос чужым сярод людзей. Яго празвалі Голованом за вялікую галаву. Аднак Флягин знаходзіў мову з жывёламі. Ён умеў супакойваць любую конь. Здаецца, што толькі праведніку такое падуладна зносіны з жывёламі. Аднак аўтар адлюстроўвае сітуацыю, якая выклікае ў чытачоў «Зачараваны вандроўнік» абурэнне.
Іван Флягин вырашыў правучыць ката, евшую яго галубоў. Ён адсек ёй кончык хваста, а таксама неміласэрна высек бедная жывёла. Таму праведнік аказваецца не без грахоў.
Далей была яшчэ чреда відавочна не добрых спраў. Напрыклад, Флягин высек татарына, які памёр. Усе гэта кажа аб тым, што чалавек памыляецца. Ён здзяйсняе часам недаравальныя памылкі. Аднак сітуацыя мяняецца. Гэта адбываецца з момантам усведамлення свайго сапраўднага «я», што і прывяло Флягіна ў манаскую келлю.
Апавядальнік выслухаў гісторыі Флягіна і быў больш здзіўлены нават не ім. А таго, што Іван гатовы ваяваць за Радзіму. Ён сказаў, што здыме свае манаскія адзенні, калі спатрэбіцца.
Выснову можна зрабіць такую: чалавек можа памыляцца, але ён павінен зразумець свае памылкі. Праведнік той, хто ўсвядоміў свой шлях і гатовы дапамагаць людзям, жывёлам і ўсёй Радзіме. Ляскоў прадэманстраваў нам незвычайны падыход да выявы праведнага чалавека. Гэта дапаўняе літаратуру новым поглядам на вечную тэму.
