Вобраз будучыні ў п'есе А. П. Чэхава «Вішнёвы сад»
«Вішнёвы сад» (1904 г.) — геніяльны твор вялікага пісьменніка Антона Паўлавіча Чэхава. У ім смела ассимилируется камедыя з пяшчотнай лірыкай. Лёгкі смех насычае ўсю п'есу. Асаблівае месца ў ім займае і лірычная складнік. Чэхаў стварыў арыгінальны і наватарскі (для тых гадоў) жанр лірычнай камедыі. Людзі са смехам адступаюць ад свайго мінулага і ранейшых фарматаў існавання.
Адышло ў нябыт 19-е стагоддзе. Новая будучая Расія развітваецца з мінулым і імкнецца да заўтрашняга дня. Гэта і ёсць сэнсавая аснова дадзенага творы. Старая жыццё ўжо настолькі недарэчна і не рэальная, што наспела яе фінал. Такі настрой гэтай п'есы.
Прывіднымі становяцца і аджылыя тыпажы такога адыходзячага часу. Так, галоўныя персанажы - Ранеўская са сваім братам Гаевым валодаюць проста цудоўнай сядзібай. Гаспадары настолькі легкадумныя, што давялі яе да мізэрнага стану. У выніку сядзіба становіцца лотам таргоў. На іх яе набывае купец Лапахін. Ён з'яўляецца сябрам сям'і. Ён нарадзіўся ў сям'і селяніна, але здолеў разбагацець. Пасля такой здзелкі Ранеўская зноў накіроўваецца ў Парыж, дзе пражывае яе старая любоў, любоў, да якой бы яна прымчалася і каб не здарылася такой продажу.
Гаеў таксама не асабліва сумуе з-за вынікаў таргоў. Здавалася б, ён з сястрой сутыкнуліся з «жудаснай драмай». Але як такой драмы не атрымліваецца, бо гэтыя людзі проста не здольныя выпрабоўваць сур'ёзныя, глыбокія пачуцці. І гэтая няздольнасць – адна з камедыйных нотак творы.
Ролю ладу вішнёвага саду вялікая і шматгранная. Яго сімвалізм пазначае старую жыццё. А юная прыгажуня Аня, якая з'яўляецца дачкой Ранеўскай і законнай спадчынніцай, заўзята развітваецца з усім гэтым пышнасцю, страціўшым сваё жывое змест. Яе памочнікам у духоўным дасканаласці і фарміраванні погляду на мінулае, сучаснасць і будучыню айчыны становіцца студэнт Пётр Трафімаў. Ён заклікае Ганну да прыгажосці будучыні. Матывуе яе прамовамі аб тых часах, калі яе сваякі былі уладальнікамі прыгонных. І што такое валоданне жывымі душамі переродило ўсе яе сямейства.Яна і яе маці ўжо проста не разумеюць, што жывуць у доўг, за кошт тых, каго яны пакідалі ў сваёй няволі. І жыццё ў гэтым пачнецца толькі пасля адкуплення і фіналу мінулага. У гэтым і заключаецца пафас п'есы.
Трафімаў прызнаецца дзяўчыне, што ўжо прадчувае шчасце і чуе яго крокі. І калі ён, Аня і іншыя не змогуць яго распазнаць, то гэта зробяць іншыя. Такі пісьменніцкі матыў набліжэння шчасця. Аднак, купец Лапахін можа высечы дзівосны сад і адкрыць прастору для дачнікаў. Тым самым ён проста ліквідуе такую прыгажосць, і тут пачнецца пошлая проза жыцця. Лапахін – «драпежнік, які паядае ўсё, што сустракаецца на яго шляху». Так ён «есць» і пышнасць вішнёвага саду. На думку Трафімава, гэты купец неабходны для «абмену рэчываў» і выканання функцыі «пажырання» таго, што стала тым, хто аджыў. Студэнт упэўнены, што будучыня не звязана з гэтым фінансавым дзялком.
«Вішнёвы сад» — твор аб мінулым, сучаснасці і будучыні айчыны. Чынам будучага служыць цудоўны сад. Калі-то прыйдуць людзі, годныя ўсяго хараства роднай зямлі. Яны правядуць ачыстку і адкупленне ўсяго мінулага і ператвораць ўсю краіну ў дзівосны сад. І Ганна накіруецца з гэтымі людзьмі.
