Я займаюся скалалажаннем і альпінізмам і кожнае лета наш трэнер арганізоўвае паход на некалькі дзён у розныя цікавыя месцы. Мы бярэм з сабой усё неабходнае і апраўляцца ў шлях. Мне б хацелася расказаць пра вельмі пацешны выпадак, які адбыўся падчас аднаго з такіх паходаў.
Была халодная і ветранае ноч. Мінула тры гадзіны з таго часу, як наша група ў апошні раз адпачывала. Начны лес быў настолькі цёмным, што нам было цяжка прабірацца, хоць у кожнага з нас быў ліхтар і компас, каб не заблудзіцца.
Дзіма, які быў увесь круглы і тоўсценькі, пачаў патроху бурчэць. «Мой страўнік рыкае! Прайшло чатыры гадзіны з моманту нашага апошняга прыёму ежы! І мае ногі так стаміліся, што я ледзь магу рухацца далей!» Максім і Рома ўздыхнулі, таму што яны былі такімі ж стомленымі і галоднымі, аднак ніколі не скардзіліся і цярпліва чакалі дазволу трэнера зрабіць прывал для начлегу. Стаміўшыся ад скаргаў Дзімы, групе давялося пайсці на бліжэйшую палянку, каб пераначаваць. Дзіма сеў і заснуў менш чым за пяць хвілін, таму Максім і Рома павінны былі разбіць палаткі.
Яны надзвычай хутка справіліся з пастаўленай задачай, у выніку чаго ўтварыўся вельмі салідны намётавы гарадок. Хлопчыкі паглядзелі на Дзіму, які моцна спаў і вырашылі разыграць яго, каб правучыць яго за тое, што ён лянуецца і не дапамагае сваім сябрам. Яны сабралі крыху травы для сваіх касцюмаў і размазалі асобы сажай. Затым кожны з іх знайшоў доўгую галінку, якая была падобная на дзіду ў цемры і абудзілі Дзіму.
Калі ён адкрыў вочы, усё, што ён убачыў, было двума цёмнымі постацямі, якія стаялі над ім з дзідамі ў руках. Ён думаў, што яны нейкія дзікуны і здрыгануўся. Рома і Максім сказалі яму, што яны людаеды, якія хочуць яго з'есці. Дзіма быў настолькі напалоханы, што маліў аб сваім жыцці. Абодва хлопчыка ўбачылі, як шкада выглядаў іх прыяцель і засмяяліся. Пасля гэтага прыбег трэнер, які пачуў крыкі няшчаснага ворчуна і ўсыпаў ўсім. Некаторы час Дзіма злаваўся, але неўзабаве ён дараваў сваіх начных гасцей.
