Адным з удзельнікаў Вялікай Айчыннай вайны з'яўляецца расійскі пісьменнік Барыс Васільеў. Усе яго творы аб гадах вайны працятыя тым жахам, якое рабілася ў той ваенны час. Аўтар выдатна разумее тое, аб чым піша, бо ён не па чутках ведае, якога гэта – ваяваць. Таму ён і вырашыў расказаць падрастаючаму пакаленню аб тых страшных гадах.
На мой погляд, самым лепшым літаратурным творам Барыса Васільева з'яўляецца аповесць пра жанчын на вайне, пад назвай «А зоры тут ціхія». Безумоўна, гэтай тэме ў літаратуры нададзена не мала ўвагі, але я лічу менавіта аповесць Васільева – асаблівай. Тут адсутнічае сентыментальнасць, усё напісана жорстка і лаканічна.
Сюжэт разгортваецца на самым пачатку вайны, у 1942 годзе. Пасля пранікнення ў размяшчэнне зенітна-кулявой батарэі нямецкіх салдат, старшына Баскаў вырашае не прасіць дапамогі і забіць ворагаў самастойна. Думаючы, што там усяго 2 дыверсанта, ён выбірае некалькі дзяўчат-зенитчиц і ідзе з імі на заданне. З задачай справіліся, але чаго ім гэта каштавала...
Старшына выдатна разумеў кірунак фашыстаў. Ад гэтага і павёў дзяўчат на заданне. З самага пачатку аб сваім камандзіра дзяўчыны былі невысокага меркавання. Але як вядома, небяспека ўсіх збліжае, і меркаванне зенитчиц змянілася, калі яны зразумелі, што Баскаў гатовы пераадолець любыя цяжкасці, галоўнае выратаваць іх.
У памочнікі старшына ўзяў сяржанта Осянина, якога абраў з самага пачатку і не пашкадаваў аб гэтым. Дзяўчына Рыта пайшла ваяваць за забітага мужа, яна помсціла за сваю разбураную жыццё і Радзіму. Разумеючы, што смерць ужо зусім блізкая, дзяўчына распавяла аб сваім сыне Баскаву.
Жэнька Камелькова мела свае рахункі з нямецкімі салдатамі. Гэта вобраз вельмі моцнай дзяўчыны, прыгожай як унутры так і звонку. Паколькі яна дапамагла знішчыць усіх дыверсантаў, ахвяраваўшы сваім жыццём.
Усе дзяўчаты-зенитчицы загінулі пры выкананні гэтага задання, але старшына, ўражаны гераізмам дзяўчат здолеў завяршыць пачатае. Ён разумеў, што абавязаны парушыць планы фашыстаў.
Такім чынам Барыс Васільеў паказвае, што для чалавека няма нічога немагчымага. Старшына Баскаў не толькі помсціць за забітых дзяўчат, але і выконвае свой воінскі абавязак.
Ён змог выжыць у гэтую страшную вайну, дзеля таго, каб выхаваць сына Рыты Осяниной і расказаць пра подзвіг мамы.
На мой погляд, аўтару ўдалося паказаць жыццё савецкіх салдат у той час.
