Калі-то Канфуцый сказаў аб тым, што неабходна быць больш строга да сябе і больш спагадлівымі да навакольных.
Нельга падыходзіць да навакольных з той меркай, з якой мы падыходзім да сябе. Нельга патрабаваць ад іх быць лепш і дасканалей. Патрабаваць трэба ад сябе.
Нам самім бывае вельмі цяжка трымаць сябе ў рамках дабра і міласэрнасці. Міласэрнасць гэта рэдкасць. Каб праяўляць яго, неабходныя часам і смеласць, і рашучасць. У гэтым парадокс чалавечага характару.
Вельмі часта ў нашым грамадстве можна назіраць праявы агрэсіі і грубасці. І тады нават самыя добрыя намеры могуць не дасягнуць мэты. І тады ад чалавека патрабуецца ўменне адстаяць свае прынцыпы. Таму калі чалавек трапіў у цяжкую сітуацыю, ён не павінен замыкацца ў сабе.
Ён павінен навучыцца прасіць аб дапамозе. З іншага боку, неабходна развіваць у сабе мужнасць і смеласць. Бо яны спатрэбяцца, каб дапамагаць іншым. Ды і для самога чалавека развіццё такіх якасцяў, як самадысцыпліна, працавітасць і цярпенне прынясуць адчувальную карысць. Яны дапамогуць яму пазбавіцца ад многіх шкодных звычак, ад ляноты, цягнучае яго назад.
Не трэба баяцца цяжкіх сітуацый. У такія моманты чалавек становіцца мацней. У яго з'яўляецца магчымасць праверыць сябе. У цяжкіх жыццёвых сітуацыях і правяраюцца самыя галоўныя чалавечыя якасці.
Успомнім дзіцячую песеньку «Дарога дабра». Яна аб тым, што заўсёды, у любой жыццёвай сітуацыі, неабходна ісці дарогай дабра, не змяняючы сваім прынцыпам, як бы ні было цяжка. Бывае, што жыццё ставіць перад намі няпростыя задачы, але толькі чалавек, які па-сапраўднаму строгі да сябе, зможа вырашыць гэтыя задачы на пяцёрку.
