Ці можна жыць без канфліктаў?
Жыццё без канфліктаў... Што яна сабой уяўляе? Рай? Ідэальная згуртаваная група людзей? Ці ж гэта бясконцая нуда і рэгрэс грамадства і, у прыватнасці, чалавека? Англійская пісьменнік Джон Ле Карэ аднойчы выказаўся наступным чынам: "Канфлікт — вельмі важная рэч. «Котка села на падушку» — гэта не пачатак рамана, а вось «котка вёскі на сабачую падушку» — так". Канфлікты могуць разварушыць людзей, цэлае пакаленне, якое, у сваю чаргу, можа згуляць значную ролю, змяніць усталяваны раней парадак жыцця. Канфлікты могуць даць глебу для зараджэння прагрэсу.Яны ўплываюць на чалавека, на грамадства, а любы ўплыў у жыцці вельмі значна. Жыццё без канфліктаў односложна, бесперспектыўная, непрадуктыўна. Не пабаюся гэтага слова, яна бессэнсоўная. Так ці можна жыць без такой важнай складнікам нашай лёсу, як канфлікты?
Канфлікты важныя для ўсіх людзей, нават для сяброў: для выпрабаванні трываласці іх дружбы, для праверкі падабенства іх маральных перакананняў і жыццёвых інтарэсаў. Дазвол канфлікту выдасць сапраўднага сябра. Сварка ж, няздольнасць знаходжання кампрамісаў, у канчатковым выніку невырашальны спрэчка раскрыюць вочы чалавеку, бо гэта будзе азначаць, што ў людзей розныя жыццёвыя пазіцыі, што іх узаемаадносіны ствараюць толькі бачнае праява дружбы. У літаратуры, несумненна, ёсць пацвярджэння маіх слоў. Напрыклад, у рамане А. С.Пушкіна «Дуброўскі» багаты, знатны пан Сапега, якога ўсе баяцца, знаходзіць сябра ў беднага суседа-помещике Андрэя Гавриловиче Дубровском, які не баіцца напышлівага Сірылу Пятровіча. Аднойчы адзін з псарей Троекурова абразіў Дуброўскага, і ён, у сваю чаргу, піша ліст свайму сябру з патрабаваннямі выбачэнняў і пакарання псароў. Троекуров абураны тонам Андрэя Гаўрыловіча. Канфлікт пагаршаецца. Вось тут чытач можа зразумець, якімі на самай справе яны былі сябрамі. Сапраўдную дружбу такімі дробязнымі неістотнымі прычынамі не зламаць.Канфлікт быў патрэбны і Троекурову, і Дубровскому для ўсведамлення таго, што іх перакананні, нормы маралі зусім розныя, што яны адназначна не сябры, што яны толькі марнуюць свой час не на таго чалавека, калі можна паспрабаваць знайсці сапраўднага сябра.
Для доказу маіх слоў звернемся яшчэ да аднаго творы вялікага рускага пісьменніка Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна. У рамане ў вершах «Яўген Анегін» два, так званых, аднаго. Адзін з іх – Уладзімір Ленскі, юны захоплены летуценнік і паэт-рамантык, які паважае свайго сябра і яго меркаванне. Другі ж – Яўген Анегін, халодны, у свае маладыя гады ўжо стомлены ад жыцця чалавек, які нядбайна паджартоўвае над сваім сябрам, над яго любоўнымі парывамі. Абодва яны запрошаны на імяніны Таццяны Ларынай.Яўгену становіцца сумна, ён танчыць некалькі танцаў запар з нявестай Уладзіміра. Ленскі выклікае Анегіна на дуэль, дзе прамахваецца, але Анегін заканчвае дуэль кровапраліццем аднаго. Вядома, трэба шукаць іншае рашэнне, каб канфлікт не меў лятальны зыход, але і ў гэтым рамане чытач можа пераканацца ў тым, што без канфліктаў пражыць немагчыма, чалавек заўсёды будзе ствараць іх, бо яго натура мае патрэбу ў пошуку праўды. А ісціна ўсё-ткі была знойдзена: іх узаемаадносіны не з'яўляліся сяброўствам.
Такім чынам, жыццё без канфліктаў не мае сэнсу, чалавек сам не здольны жыць без канфліктаў, так як на падсвядомым узроўні ўсё роўна разумее іх значнасць. Дзякуючы канфліктаў назапашваецца жыццёвы вопыт асобнага чалавека, а цэлага пакалення. Мала таго, канфлікты і з'яўляюцца асновай гісторыі.
|
| Категорія: 11-ы клас | Додано: 25.10.2017
|
| Переглядів: 909
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
