На зыходзе 1825 года паэт Дельвиг жыў на Вялікі Мільённай вуліцы. Раніцай 14 снежня, калі да яго дайшла пагалоска аб тым, што на вуліцу выйшлі людскія натоўпы і вайсковыя часткі, ён вырашыў прагуляцца.
Дельвиг мінуў калоны Маскоўскага палка, аднак яму не ўдалося ўбачыць там сваіх знаёмых. Якія ведалі яго ваенныя тады знаходзіліся ў кандытарскай, якая размяшчалася на рагу Узнясенскай вуліцы.
У выніку Дельвиг вярнуўся дадому, каб расказаць жонцы пра сітуацыю ў горадзе. Потым пачуліся стрэлы, і пасля заканчэння вулічных бітваў паэт захацеў наведаць свайго знаёмага Адоеўскага князя, які жыў непадалёк. На жаль, той ужо быў пад арыштам.
Такім чынам, няма ніякіх падстаў адносіць знакамітага паэта пушкінскай плеяды Дельвига да актыўным удзельнікам спробы снежаньскага дзяржаўнага перавароту. Тым не менш яго імя было занесена ў "Алфавіт дзекабрыстаў".
Магчыма, прычынай таму сталі некаторыя сведчанні, сабраныя падчас следства. Яно выявіла, што рукапісныя вершы, якія карысталіся папулярнасцю сярод паўстанцаў, былі напісаныя Пушкіным і Дельвигом. Нягледзячы на гэта Дельвигу не прад'явілі ніякіх абвінавачанняў. Мала таго, - яго нават не выклікалі для дачы тлумачэнняў.
13 ліпеня 1826 года рана раніцай Дельвиг прыйшоў развітацца з Пестеля, Рылеевым, Кахоўская, Мураўёвым-Апосталам і Бестужевым-Рюминым. Прысуджаныя да смяротнага пакарання дзекабрысты паводзілі сябе спакойна і нават шукалі сярод разявак сваіх знаёмых. Такім чынам, Дельвигу ўдалося маральна падтрымаць Рылеева, які лёгка мог яго пазнаць у натоўпе.
Вясной 1827 года пасля прыезду Пушкіна ў Пецярбург Дельвиг распавёў яму пра тое, як былі пакараныя дзекабрысты. Менавіта з гэтым расповедам літаратуразнаўцы звязваюць з'яўленне пушкінскага "Ариона", у якім алегарычна апісана доля павешаных паўстанцаў і выкінутага стыхіяй на бераг спевака.
У кастрычніку 1826 года на першай ліцэйскай гадавіне Дельвиг прачытаў сваё жыццесцвярджальны верш "Зноў, другі, у брацкае кола..." У ім згадваліся "двое сяброў" і той факт, што "няма іх з намі". Гаворка ішла аб дзекабрыстах Пущине і Кюхельбекере, якія трапілі ў жорны карнай сістэмы. Лірычны герой гэтага верша сцвярджае, што сяброўская падтрымка "пракрадзецца цвёрды камень", гэта значыць, у месца зняволення, дзе знаходзіліся сябры.
Неўзабаве пасля з'яўлення гэтага твора Пушкін напісаў верш "У глыбіні сібірскіх руд...", якое змяшчае радкі пра каханне і дружнасьць, якія "дойдуць скрозь змрочныя замкі". Такім чынам, Дельвиг не толькі выказаў падтрымку арыштаваным таварышам, але і, магчыма, натхніў Пушкіна на стварэнне падобнага па сэнсе заклікі да змагароў за лепшую долю.
