Для чаго пішуць паэты? Гэтае пытанне, магчыма, яны задаюць і самі сабе, жыццё паэта мы ведаем з гісторыі, рэдка бывала багатай і шчаслівай. Многія з паэтаў скончылі жыццё вельмі сумна, некаторыя зазналі рэпрэсіі ад уладаў усіх часоў і народаў, ну а многія з іх пры жыцці прыбывалі ў галечы, а па смерці сталі прызнаныя вялікімі і геніяльнымі.
Такім чынам, мы бачым, што няма матэрыяльнага стымулу пісаць вершы, гэта не прыносіць ні якой адчувальнай выгады. Спадарожнікі паэта гэта зайздрасць і паклёп, знакаміты сёння рускі паэт Ясенін, у апошнія дні свайго жыцця не меў свайго кута, і не многія яму дапамагалі выжыць.
Пушкін адбіваўся ад нападкаў рэакцыянераў і манархістаў адначасова, Бродскі жыў у эміграцыі, а Цвятаева тут у Расіі сёе-як зводзіла канцы з канцамі.
Так для чаго ж пісаць людзям вершы, калі яны матэрыяльна не выгадныя? Што ж прымушае гэта рабіць паэтаў? - акрамя матэрыяльных каштоўнасцяў нашага свету, ёсць каштоўнасці непараўнальна вышэй за іх. Гэта палёт душы,- паэт піша вершы калі прыходзіць натхненне, ён як мастак малюе карціну, але толькі не пэндзлем, а вершамі.
У першую чаргу паэт піша для сябе, для таго, каб вызваліць душу ад парыву пачуццяў у яе ўзніклі, гэтыя пачуцці перадаюцца чытачу, і чытач суперажывае паэту.
Адметная рыса рускага паэта — гэта сумленнасць і часам непахісная пазіцыя адносна ўлада заможных, практычна ўсім рускім паэтам уласцівы патрыятызм.
Фет піша знакамітыя радкі пра паэта: «Чужы для ўсіх, З усімі ў свеце — Такі, паэт. Твой лёс у свеце!»
Паэт — жыве сваім светам, сапраўдны паэт гіне калі ідзе за натоўпам, ён становіцца падобным на мастака, які піша на заказ, накшталт і талент ёсць, але няма натхнення і пачуццяў!
Прызначэнне паэта, гэта несці ў гэты свет прыгажосць і дабро, у наш злое час, гэта вельмі трэба. Адарваць чалавека ад свету рэчаў, накіраваць душу ў свет прыгожага ад мітуслівага і пустога. А ўзнагароджанне паэту — гэта яго вершы, вершы паэта несмяротныя, таму што не могуць памерці пачуцці і высакародныя парывы, несмяротныя каханне, патрыятызм і справядлівасць.
|
