Душэўныя парывы ў вершы С. А. Ясеніна «Ліст да маці»
ДУША, ЯКАЯ НЕ ВЕДАЕ СПАКОЮ.
Расейскага паэта Сяргея Ясеніна мы заўсёды ўспрымаем, як паэта-гуляку, але са светлай, шчырай душой, не хаваў у сваіх вершах тых пачуццяў, якія ім валодаюць. Сумленнасць, адкрытасць – вось галоўныя рысы, якія ўласцівыя яго твораў. Найбольш наглядна гэта гучыць у яго вершы «Ліст да маці».
Тут мы бачым усю яго мяцежную душу, неўтаймаваны нораў. І ў той жа час у першых радках – яго любоў да маці, яго пяшчота і адданасць, яго клопат аб родным, самым блізкім яму чалавекам. З якой цеплынёй і пяшчотай звяртаецца ён да яе: «Ты жывая яшчэ, мая бабулька?». Ён не кажа ёй аб сваіх пачуццях у адкрытую, ён не крычыць: «Мама, я люблю цябе!». Але вось гэта мяккае, цёплае зварот «мая бабуля» як бы падкрэслівае стаўленне да Сяргея жанчыне, якая нарадзіла і выхавала яго. Ён на адлегласці адчувае яе сум, яе клопат аб заблудшем сына, яе хваляванне пра яго лёс.Таму ён імкнецца супакоіць яе, кажучы, што не такі ўжо ён і «пропойца». Ён марыць «вярнуцца ў нізенькі наш дом». І ў той жа час ён разумее, што вяртання да мінулага жыцця няма. Ён ужо не зменіцца і разуменне гэтага хвалюе яго.
Але каму ён яшчэ можа паскардзіцца, як не адзінай роднай душы? Каму ён яшчэ можа выказаць тыя пачуцці, якія апаноўваюць ім? Толькі маці! І ён спавядаецца перад ёй, раскайваецца. І ў той жа час не выказвае сваю гатоўнасць змяніць сваё жыццё, якую да таго часу лічыць загубленай. Ён разумее, што да маці ўжо дайшлі чуткі пра яго загулах і п'яных скандалах, шматлікіх раманах і няўдалых шлюбах. Ён раскайваецца ў сваіх учынках, але тым не менш дапамогі ад маці ён не чакае і змяняць сваё жыццё не збіраецца.Ён просіць яе толькі аб адным: «Толькі ты мяне ўжо на досвітку не будзі, як восем гадоў таму». Ён разумее, што ніколі ўжо ён не стане ранейшым, што яго жыццё пазбаўленая той чысціні, шчырасці і веры ў адданасць іншых. Ён разумее, колькі памылак ён здзейсніў, колькі расчараванняў. Таму і звяртаецца да маці са словамі: «Ты адна мне дапамогу і отрада». Ён ўсведамляе, што ні маці, ніхто іншы не зможа ўжо выратаваць яго патанулую ў нягодах душу і прымае гэты «падарунак лёсу» з уласцівым яму стаіцызм. Ды і турбуе яго не столькі ўласнае жыццё, колькі клопат пра маці.Ён як бы ў прадчуванні сваёй хуткай гібелі развітваецца з ёй. Але прама не кажа пра гэта, а толькі выказвае сваю занепакоенасць аб ёй, аб тым, што яна будзе перажываць. «Не сумуй так надта пра мяне» - просіць ён. І ў гэтым увесь Сяргей Ясенін, душа не ведае спакою.
|
| Категорія: 11-ы клас | Додано: 06.04.2018
|
| Переглядів: 1067
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
