Генрых Вайце - пісьменнік фантаст
Генрых Вайце, нарадзіўся ў Германіі, у Берліне, у адна тысяча дзевяцьсот дваццаць першым годзе, у сям'і палітыка Вагнера Вайца і модистки Францыскі Мюлер. Будучы маленькім, прыкладна ва ўзросце пяці-шасці гадоў, Генрых стаў распавядаць сваім бацькам дзіўныя на іх погляд гісторыі, больш падобныя на казкі. Вагнер сур'ёзна занепакоіўся паводзінамі сына, яму здавалася, што хлопчык нездаровы. Пабываўшы з ім у доктара, ён супакоіўся, бо лекар сказаў, што ў гэтак юным узросце, многія дзеці, якія прыдумляюць і выдумляюць розных істот і міры, якіх ніколі не было.
У дзесяцігадовым узросце, Генрых стаў запісваць свае выдумкі ў сшытак. Часам ён расказваў бацькам, што яму сняцца сны, у якіх ён падарожнічае паміж светамі, што там ёсць і людзі, і звяры, якія размаўляюць, да таго ж ходзяць яны, як ні дзіўна, на двух лапах, многія маюць крылы рознай формы і афарбоўкі, і яны ўмеюць лётаць.
Францішка, чытаючы апавяданні сына, прыйшла да высновы, што ў хлопчыка ёсць патэнцыял пісьменніка, і хай усе героі яго невялікіх апавяданняў, толькі выдумка, але чытаць вельмі цікава, не гледзячы на тое, што яна дарослы, разумны чалавек, які разумее і ўсведамляе, што ўсё, што апісвае яе сын, проста яго ілюзіі, гульня ўяўлення і проста фантастыка.
У адна тысяча трыццаць шостым годзе, ва ўзросце шаснаццаці гадоў, Генрых, не без дапамогі бацькі і маці, публікуе маленькую кнігу, падобную больш на часопіс, з назвай «Падарожжа ў Маргению». Гэта невялікі аповяд, аб чароўнай краіне, у якой жылі розныя расы, пра прыгоды галоўных герояў - хлопчыка і дзяўчынкі, якія трапілі ў гэты закінуты свет.
Праз тры месяцы, пасля публікацыі кнігі, да Генрыха, прыйшла слава, хоць не прыйшла, а літаральна звалілася на яго. Учора ён засынаў звычайным, нікому невядомым юнаком, а сёння раніцай стаў маленькай зорачкай, якая нечакана для ўсіх, запалілася над Берлінам.
У плыні наступных чатырох гадоў, ён выдаваў свае фантастычныя апавяданні, якія карысталіся папулярнасцю, як у маленькіх дзяцей, якія верылі ў існаванне ўсіх апісаных ім істот і міры, так і дарослыя, якія дзівіліся яго таленту.
У адна тысяча дзевяцьсот саракавым годзе, Генрых быў прызваны ў шэрагі нямецкай арміі, тады ён яшчэ не ведаў, што яго кніга «Брама Орэна», стане яго апошняй. У адна тысяча дзевяцьсот сорак другім годзе, Генрых загінуў у адной з бітваў, на рускай зямлі.
Ён нібы прадчуваў сваю гібель, напісаўшы ў «Браме Орэна» апошні раздзел, у якой ёсць радкі: «Я ляжаў на зямлі, глядзеў у нябёсы і разумеў, што калі цяпер заплюшчу вочы, то ніколі іх ужо не адкрыю».
|
| Категорія: 11-ы клас | Додано: 25.10.2017
|
| Переглядів: 1182
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
