Адусюль часта чуецца, што на свеце няма нічога даражэй за жыццё чалавека. Усе з гэтым безумоўна згаджаюцца. Бо жыццё - гэта дар звыш, які неабходна берагчы і прымаць з падзякай. Але, акунуўшыся ў жыццё з галавой, мы бачым толькі яе перавагі і адкідаем тое, што неабходна не проста існаваць, а рабіць гэта з высокім годнасцю.
Да вялікага майго жаль, у нашы цяперашнія часы зусім забыліся аб гонару, справядлівасці, высакароднасці і годнасці - яны сталі чым-то не маюць сэнсу. Таму некаторыя індывіды паводзяць сябе вельмі няварта, што становіцца сорамна за род чалавечы. Мы можам лётаць, як птушкі, ныраць глыбока, як рыбы, а цяпер прыйшоў час жыць, як сапраўдныя людзі, нават без намёку на адсутнасць сумлення. Гэта вельмі складана ў нашу эпоху, але вельмі правільна для росквіту чалавецтва як віду.
Усякага роду сінонімы даюць магчымасць па-рознаму трактаваць слова "гонар", але ўсе яны закліканы апісаць гэта найбольш лепшае наша якасць, як нешта каштоўнае і дарагое для прыстойнага грамадства. Бо нармальнаму чалавеку павінна быць страшна страціць сваю чыстую рэпутацыю, прамяняўшы яе на імгненную выгаду і дабрабыт. На самай справе лепш памерці, чым страціць гонар. Яна дадзена нам для падтрымання ўласнай годнасці і пазбавіўшыся яе, можна казаць аб душэўнай смерці.
Аб пытаннях гонару пішуць многія пісьменнікі. Да іх можна аднесці М. Шолахава. Асабіста мне з гэтай нагоды ўзгадваецца яго аповесць "Лёс чалавека". У ёй галоўны герой Сакалоў, які служыць для мяне ўзорам самага годнага і сумленнага чалавека, змог перажыць палон у фашыстаў і жудасныя страты. Ён адмёў ў бок ўсе жахі вайны і змог стаць добрым і высакародным чалавекам. Ён захаваў вернасць радзіме, а яго галоўным прынцыпам сталі гуманнасць, спагадлівасць і чалавекалюбства.
З глыбокай павагай мне ўзгадваецца той момант, калі Андрэй Сакалоў адважыўся выпіць з падачы нямецкага афіцэра не за перамогу фашысцкага зброі, а за ўласную смерць. Гэтым паводзінамі ён нават выклікаў у немца некаторы павага, які адпусціў яго з светам, ды яшчэ і даў булку хлеба з маслам. Ён мог гэта ўсё з'есці ў адзіночку, за вуглом, але не адважыўся, так як яго чакалі ў концлагерном бараку сябры-салдаты, палонныя праціўнікам. Ён падзяліў з імі гэты дар лёсу і не зняславіў сваю гонар.
Не искажайте паняцце гонару і тады вы застанецеся сапраўднымі, сапраўднымі людзьмі.
